Stiekem ...

De overgang van twee naar drie cijfers is iets magisch als je veel moet afvallen.... Mensen die zelf ooit boven de 100 kg gewogen hebben zullen bevestigen dat 100,1 kg zoveel zwaarder aanvoelt als 99,9 kg. Op fora met mensen die afvallen, op welke manier dan ook worden regelmatig foto's gepost van twee voeten met daartussen die magische cijfers : 99,en nog wat ...

Ik probeerde wel eens om me een voorstelling te maken bij dit magische moment ... Hoe zou ik dit ervaren? Hoe zou ik reageren? Zou ik blij zijn, of net emotioneel? Zou ik een vreugdedansje maken of zou ik de angst voelen dat het maar een tijdelijk iets zou zijn en dat ik de volgende dag toch weer even die drie cijfers zou zien verschijnen .... Ik wist het totaal niet en liet het dan maar los.

Rond 20 juli vertrokken we naar Zwitserland met het gezin. Voor vertrek stond ik op donderdag - mijn wekelijkse weegdag - nog even op de weegschaal die me 101.8kg aangaf, wat precies 100 gr minder was dan de week ervoor.

Op het moment dat ik vertrok was ik zeker niet bezig met afvallen, laat staan met onder de 100 kg geraken. De geschiedenis had me geleerd me dat de rest van het gezin op vakantie afviel van de extra beweging en dat ik, met dezelfde inspanningen (toen kon ik nog wel gewoon mee met de wandelingen), gewoon bij kwam ...

Op vakantie at en dronk ik wat ik lekker vond ... en deed niet echt iets speciaals ... geen uitspattingen, geen diëten. Ik deed wandelingen, maar alleen en mijn eigen tempo (en vooral hellingsgraad) en zeker niet met de bedoeling af te vallen ...

Toen ik thuis kwam van Zwitserland had ik enkele dagen de tijd om mij voor te bereiden op Wemelkamp ... Ik ben in die periode snel even op de weegschaal gaan staan ... en ... ontdekte dat ik onder de 100 was aanbeland ... Geen tijd voor emoties of euforie, niet gedacht aan het maken van een foto of het noteren van mijn gewicht ... Gaan met die banaan in de voorbereidingen naar het kamp...

Pas een week na het kamp kwam ik er weer toe om mijn gewicht te noteren ... Inmiddels woog ik ruim 4 kg minder en zat ik op een mooie 97,7 kg....

Ik heb altijd gezegd dat gewicht voor mij niet het belangrijkste was en soms denk ik wel dat het misschien geen toeval was dat ik die "grote kaap" zo tussen de plooien door heb genomen. Mijn lichaam heeft me STIEKEM onder die 100 kg laten zakken ... zonder tromgeroffel, gewoon in stilte om het moment dat de tijd gekomen was ...

Doel bereikt?

Het lijkt eeuwen geleden dat ik nog iets schreef op deze blog ... Ik heb er dan ook gewoon geen tijd voor gehad want de voorbije maanden heb ik super intens geleefd. Zelden heb ik zo genoten van een zomervakantie. Het leek wel of ik alle passiviteit van het voorbije jaar moest inhalen en dat ik er alles moest uithalen ... Het was heerlijk om voor meer dan 200% te leven en van alles te genieten.

Gisteren en eergisteren ben ik terug aan het werk gegaan. Dat is iets vroeger dan andere jaren maar ik had een leerling met herexamens die ik graag wilde steunen ... Heerlijk om terug in een schoolgebouw rond te lopen, de vakantie was er nog niet helemaal weg en er werd gepoetst en geschilderd. Heerlijk om enkele collega's opnieuw tegen het lijf te lopen. Het voelde goed en ik ben helemaal klaar voor het nieuwe schooljaar!

Gisteren kreeg ik van één van de collega's de vraag of ik nu zelf vind dat ik mijn vooropgesteld doel bereikt heb ... Mmmmm dat was een dooddenkertje, een moeilijke vraag zelfs. Ik kon er niet echt op antwoorden op dat moment, maar de vraag bleef wel door mijn hoofd spoken. Wat was mijn vooropgesteld doel ? Ik schreef jaren terug nog voor ik aan een maagoperatie begon "op weg naar mijn nieuw ik?" Was dat echt wat ik wou? Ben ik nu nieuwer dan ervoor? Als ik dan nieuw ben, is het dan beter of slechter? En wat heet beter of slechter zijn?

Veel vragen maar geen eensluidende antwoorden. Ben ik veranderd? Ja, ik denk het wel.

Uiterlijk gezien zijn er een heel pak kilo's af, maar dat was (en is nog steeds) voor mij niet de essentie. De essentie was verminderde druk op mijn knieën en dat lijkt wel te werken.

Ben ik innerlijk veranderd? Ik denk het wel. Ik ben niet de bitch geworden die men mij voorgehouden had, of tenminste dat denk ik toch niet. En toch voel ik dat ik veranderd ben. Ik heb meer rust gevonden, meer acceptatie van wat is. Ik heb, met vallen en opstaan, geleerd om te leven met wat ik wel heb in plaats van met wat ik niet meer heb. Daardoor is het ook gemakkelijker geworden om mijn grenzen te accepteren en nieuwe doelen te zoeken binnen mijn mogelijkheden. Want hoe dan ook ... die grenzen zijn er en blijven er...  Het voorbije jaar was echt geen gemakkelijk jaar maar ik heb nog meer geleerd om te genieten van de kleine dingen. Ik denk dus wel dat ik mag stellen dat ik een "rijker" mens geworden ben.

Ik heb me voorgenomen om met terugwerkende kracht blogjes te schrijven over de voorbije vakantie: over het intense leven dat ik geleefd heb en over de gelukservaringen die ik had. Hier en daar wil ik er zelfs foto's tussen steken omdat ik merk dat heel wat mensen benieuwd zijn naar hoe mijn lichaam evolueert. Ikzelf ervaar dat lichaam niet als de meest spectaculaire verandering, vooral dan omdat het "langzaam maar zeker" principe mij niet vreemd is, maar ik besef wel dat het voor andere mensen de meest zichtbare verandering is...

Lieve allemaal ... ik ben nog steeds "op weg naar mijn nieuwe ik" want ik wil niet stil staan en ik wil blijven evolueren als mens in de ruimste zin van het woord. Het voorbije schooljaar was er echter één van een stroomversnelling waardoor dat nieuwe ikje plots meer vorm kreeg en duidelijker op de voorgrond kon treden... Ik kan er mee leven : met wat was, met wat is en hopelijk ook met wat komen zal !!!!