Mijmerend op een berg in Zwitserland...

Die ochtend had ik Guy met de jongens en Rune afgezet bij Lac des Dix. Dat is  het grootste stuwmeer van Europa op een hoogte van ongeveer 2000 m en ligt op ruim een half uur rijden van onze camping.  Het regende en het weer was er echt niet geweldig, maar om niet stil te zitten zouden ze toch een wandeling doen die niet te veel risico inhield. Het plan was om eerst 9 km rond het meer te lopen, dan de klim te maken (kort en krachtig) naar Col de Riedmatten om dan de afdaling te maken naar Arolla, een dorpje op een 15 km van onze camping, maar dan in de andere richting.

Soetkin en ik maakte er een fijne dag van. Op weg terug naar beneden waren we gestopt bij de supermarkt en hadden iets warms gekocht om 's middags te eten want het was echt koud en soep voor 's avonds. In zwitserland is "pakjessoep" de standaard in de supermarkt maar omdat het Guy zijn lievelingssoep is kochten we ook goulashsoep. Tegen een uur of drie reden we richting Arolla gewapend met water, soep, kookvuur, potten, soepkommen en lepels om ons jongens en Rune een warm onthaal te bezorgen. Soetkin zou eerst "haar" pakjessoep klaarmaken (iets minder pikant en kindvriendelijker) en daarna zouden we de goulashsoep opwarmen. 

Terwijl Soetkin in haar potje aan het roeren was, bovenop de parking op 2100 m hoogte, met rondom ons de bergen die soms in de wolken hingen en dan weer even te voorschijn kwamen als de zon het wolkendek even kon doorprikken, zat ik op de rand van de koffer en keek rondom me. Ik vertelde Soetkin dat ze het waarschijnlijk een beetje raar zou vinden, maar dat ik daar dus gelukkig van word. Soetkin keek me, van over haar pot, een beetje verward aan. "Gelukkig worden, van soep te maken op een parking ergens hoog in de bergen in de kou?" Ik probeerde haar uit te leggen dat ik wel hou van goed weer in de bergen en dat ik natuurlijk veel liever mee zou wandelen in de bergen, maar dat dat niet meer lukt. Dat snapte ze wel en vond ze ook wel goed, want dan kan ik bij haar blijven. Daarna vertelde ik haar dat daar zitten, helemaal alleen met ons twee, tussen die machtige bergen, leven met en in de natuur, genieten van de pracht en de schoonheid, ... dat ik daar gelukkig van word. Ik hoef niet te kunnen wandelen om te genieten van Zwitserland want eigenlijk ben ik gewoon al een beetje verliefd op het land als ik er alleen maar ben. Soetkin zei dat ze het snapte, al twijfel ik daaraan, maar dat is niet belangrijk.

 Even later kregen we telefoon van Guy dat we hen terug moesten ophalen bij Lac de Dix. Ze waren niet tot bij de col geraakt omdat de weg ergens onderbroken was door een lawine. Met de soep van Soetkin in een thermosfles en de goulashsoep, gelukkig nog koud, in een pot (dicht gebonden met spanbanden) vertrokken Soetkin en ik voor een rit van ruim 40 km. Weg betovering want ik begreep dat de anderen van het gezin niet echt happy waren met hun mislukte missie en dat we maar beter wat konden opschieten. Uiteindelijk hebben we hun "rotdag" goed afgerond met warme soep op een parking ergens hoog in die machtige bergen, tussen bloemetjes en marmotten, tussen zon en wolken. De rotdag werd weggedronken en gepraat en ja ... opnieuw voelde ik me rijk en gelukkig... met mijn gezin in die omgeving vertoeven ...

De dingen zijn niet meer zoals ze waren, maar ze zijn wel goed!