Eerste schoolweek overleefd!

Eindelijk weer echt aan het werk! Heerlijk!
Nieuwe leerlingen, nieuwe dossiers, nieuwe verhalen ... Ik voel dat ik mij er weer voor 100% in kan en wil smijten. Hoe belachelijk het ook klinkt, maar door te werken voel ik me "nuttiger", ben ik opnieuw meer "iemand"... Het raakt me als een meisje dat vorig schooljaar blokkeerde op mijn vervangster en heel vijandig bij me binnen komt na een uurtje buiten stapt met een nieuwe afspraak en "tot volgende week" zegt ... Het raakt me als dat kind haar angsten en frustraties op tafel legt en me zegt : "ik weet niet of ik wel GON wil dit jaar, want ik wil niet opnieuw dat je wegvalt en dat ik bij elke verlenging van je ziekteverlof opnieuw die ontgoocheling voel". Het raakt me dat die stoere meid voor me, zich doorheen dat uurtje steeds verder langs haar kwetsbare kant laat zien, dat haar muurtje afbrokkelt en dat haar bange ikje zich toont....
Ik geniet en ben me er meer dan ooit van bewust dat ik deze job graag doe.

Maar ook ...
- opnieuw de septermberdrukte in de GON (en nee die is voor niemand leuk)
- rushen
- overal net op tijd (of toch ook net te laat) aankomen
- 's nachts onrustig slapen omdat je to do lijst langer is dan de tijd die je hebt

- veel te laat doorwerken om een dossier af te werken of de vergadering voor de volgende dag voorbereiden
- dood moe zijn en geen rust vinden 

En net die dingen (die ik dus eigenlijk niet gemist heb) die was ik toch vergeten zeker ...
Dat is de bluts met de buil nemen zeker ...

En nu ... weekend! Ik probeer om evenwicht te bewaren ... Gisteren heb ik bewust NIKS voor school gedaan .... Vandaag werk ik wel voor school als de kids naar de scouts zijn ... Ik leef voor mijn werk, maar vooral ... Ik wil leven en dat is veel belangrijker dan werken alleen !!!!