Hoe mensen me zagen en nu zien : ik was die dikke!

Het is vreemd hoe mensen reageren op het feit dat je slanker wordt.

Sommige mensen reageren positief en bewieroken je omdat je er goed uit ziet. Gisteren kreeg ik nog een sms "Ik heb je zien fietsen. Wow wat zie je er goed uit" Dat is echt heel fijn, maar wat moet je in godsnaam met al die complimenten? Ik vind die uiteraard wel leuk en ik probeer er ook gewoon van te genieten maar voel me soms zo onhandig in mijn reacties.

Andere mensen maken de vergelijking met vroeger .... "Amai, wat ben je veranderd, je bent nogal eens een madame geworden" ... Mijn verstand weet dat dit goed bedoeld is en vindt een compliment best leuk. Mijn onzekere ikje gaat in kramp en vraagt zich af : "en wie was ik voor jou dan een jaar geleden?" Meestal glimlach ik en ook hier dat vervelende gevoel dat ik niet echt weet hoe te reageren ...

Nog anderen vragen of ik me nu niet beter of fitter voel of anders of .... Ik vindt het ontzettend moeilijk om duidelijk te maken dat mijn lichaamsbeeld niet mee verdikt is in de voorbije 20 jaar- ik heb me nooit zo dik gevoeld als ik was - maar dat het nu ook niet mee afslankt. Ik weet natuurlijk wel dat ik in de winkel niet meer naar maat 54 of 56 moet grijpen, maar in se voel ik me niet anders dan pakweg een jaar geleden. Ik voel me niet mooier, niet lelijker, niet dikker of dunner ... Ik ben nog altijd ik, gewoon An of Anneke, maar nee ik voel me nu niet plots zoveel anders dan er voor. Misschien komt dat nog, met vertraging ...

Dit weekend was ik op hallowemel. Dat is een terugkomweekend voor de kinderen die mee op wemelkamp geweest zijn. Ik ben daar een "vliegende keeper" en dat komt er op neer dat ik onder andere met kinderen werk aan het oplossen van conflicten door ze uit te praten. Ik zat samen met twee kinderen in het mos tussen de bomen en het conflict tussen beide jongens was uitgeklaard. We waren nog aan het wachten op een derde kerel die uiteindelijk ook betrokken bleek te zijn en zaten wat te praten. Ik weet niet meer wat ik vertelde, maar één van de jongens - ik zal hem even Lucas noemen - zei me : Ik weet dat al hoor Anneke want vorig jaar hè toen was het vredesdorp zo op een plek achter een paadje en toen was daar een kei dikke en die heeft dat allemaal al verteld. Ik repliceerde dat ik dat dan moet geweest zijn. Waarop Lucas vol overtuiging zei : "maar nee jong, het was een DIKKE!!!!!!

Vele lezers zullen misschien gechoqueerd zijn als ik zeg dat dit kind mijn dag goed maakte. Als een kind, in zijn kinderlijke onbevangenheid, zijn jeugdig enthousiasme of vanuit sociale onhandigheid, dingen zegt die misschien niet helemaal gepast zijn, stoort mij dat niet. De waarheid klinkt minder hard uit de kindermond, denk ik. Bij dit kind en in deze situatie voelde ik me helemaal top! Geen onhandig gevoel om te reageren om een compliment, maar wel stiekem genieten van de situatie. Het is voor mij zoveel gemakkelijker om de woorden van dit kind, die niet bedoeld waren als compliment, te accepteren en te koesteren ...

Ik ga het toch nog echt moeten geloven dat ik er anders uit zie!