Weeën? Nee, zwangerschapsstriemen en een hangbuik.

"Mama zijn dat jouw weeën?", vraag Soetkin terwijl ze naar de zwangerschapsstriemen op mijn buik wijst... Ik leg haar uit dat weeën buikkrampen zijn die er voor zorgen dat je baby kan geboren worden en vertel haar ook dat de streepjes die zij ziet op mijn buik eigenlijk een soort van barstjes zijn in mijn huid die veroorzaakt werden door die hele dikke zwangerschapsbuik. Ik leg haar vervolgens uit dat mama, maar ook moeke en Leen een velletje hebben waarin weinig collageen zit, waardoor onze huid veel minder terug inkrimpt en we meer striemen hebben dan andere mensen ...

Al gauw gaat het gesprek verder op mijn veloverschot en mijn "hangbuik". Of ik dat leuk vind dat mijn buik zo hangt en of dat nog weg gaat, ... Ik herinner haar aan haar uitspraken van een hele tijd terug over de flubberbuik en ja hoor, de herinnering komt terug... Meteen begint ze weer op haar eigen manier door de ruimte te lopen met grote flodderende bewegingen die een flapperende huidplooi moeten voorstellen ...

Soetkin legt hiermee ook meteen de vinger op de wonde. Als er nu iets is dat ik niet leuk vindt aan mijn GBP en de gevolgen ervan, dan is het wel die verschrikkelijke lelijke buik. Ik weet wel dat mijn zwangerschappen en het collageentekort de eerste reden zijn voor het landschap op mijn buik, maar door het vetlaagje stoorde de buik veel minder. Nu ik algemeen slanker wordt, belemmert de buik mij op allerlei vlakken.

In de winkel belemmert hij mijn keuze, hoewel ik hem met de juiste kleding nog enigszins kan verstoppen.  Ik ben Trinny en Suzannah dankbaar dat ze correctiekleding op de markt hebben gebracht en zo slaag ik er zelfs in om af en toe een kleedje aan te doen ... en ja, dat staat me dan wel. Het zijn de momenten dat ik me op en top vrouw voel ... Er is trouwens niet alleen het uiterlijke aspect, maar zo'n hangbuikgedrocht is ook niet erg praktisch bijvoorbeeld als het mooier weer wordt en je begint wat te zweten : het is een plekje dat extra veel zorg vraagt en waar ontstekingen of smetten nooit ver weg zijn. Het ergste moment is als ik 's ochtends of 's avonds naakt in de badkamer sta ... dan wordt ik geconfronteerd met een beeld dat ik niet wil ... met een buik, die weliswaar dunner, maar net daardoor dominanter aanwezig is .... Het is net dat psychische aspect dat het zwaarste doorweegt. Ik voel me nu, zeker in mijn blootje, lelijker dan toen ik nog gewoon dik was en ik weet dat ik niet alleen ben die dat ervaart na een gastric bypass. Ook Guy ervaart het zo ... die buik is nu echt lelijk en ik kan het hem niet verwijten want het is gewoon een realiteit.

Ik heb getwijfeld of ik al dan niet een foto zou plaatsen van mijn buikgedrocht, maar ik heb besloten om het toch te doen en wel om twee redenen. Ten eerste wil ik een eerlijk beeld geven van mijn verhaal en de weg naar mijn nieuwe leven. Ten tweede wil ik de discussie van "het valt wel mee en het zit in je hoofd" vermijden ... Die buik zit echt niet alleen in mijn hoofd, ik kan hem soms wel verstoppen én net dat ga ik nu voor één keer niet doen ...

Ik MOET hier echt nog wat aan laten doen, alle schrik ten spijt. Dit wil en kan ik zo niet laten. Wanneer de tijd er rijp voor is, dat weet ik nog niet. Hoe ik het ga organiseren in combinatie met werk en gezin, daar breek ik af en toe mijn hoofd al over. Wanneer past het in de drukke agenda, wanneer stoort dit het minst voor mijn leerlingen en de rest van het gezin en ... Ik weet het nog niet, maar ik weet wel dat ik hier niet mee verder kan en wil ...

Ik ben er zeker van dat ik mijn "nieuwe ik" maar echt zal bereikt hebben, ook in mijn hoofd, als ik een buikwandcorrectie heb laten doen en terug een toonbare buik heb.