Darmhernia ... En toen moest het blijkbaar snel gaan ....

Met enige vertraging bij het publiceren, de beloofde tweede blog van in september ....

Het schooljaar is terug gestart en in de GON is dat meestal ineens nogal stevig. September is de opstartmaand en dat betekent : veel opstartvergaderingen, veel administratie, opvang nieuwe leerlingen en in mijn scholen ook veel uitstappen die ik met de leerlingen voorbereid.

Zondag was ik bij mijn ouders omdat die na een maand vakantie terug thuis waren en ik had, ondanks de schooldrukte, toch de tijd gevonden om even langs te gaan. Na het eten had ik buikkrampen die niet zomaar stopten. Vreemd, want ik had eigenlijk een vrij lichte maaltijd op. Ik nam een buscopan tegen de krampen, maar eigenlijk bracht dat geen verlichting. Thuisgekomen vouwde ik met wat moeite nog enkele machines was - de kinderen moeten tenslotte kleren hebben voor school, kroop in bad en en in bed. Ook dat hielp niet. 

Rond half tien voelde ik me beter en had zelfs honger .... Ik ging er van uit dat het eten van die middag me toch niet zo goed bekomen was en nam uit voorzichtigheid een droge speltpistolet en een glas water. Ik nam mijn tijd om die op te eten zodat ik me zeker niet kon overeten. Rond een uur of 12 ging ik terug slapen maar de pijn kwam weer opzetten. Ik dommelde in slaap en drie kwartier later werd ik wakker van helse krampen. De hel in mijn buik leek wel losgebroken. Ik kan deze krampen nog het beste vergelijken met weeën in de aanloop naar een bevalling. Het verschil was echter dat ik hier geen pauze kreeg tussen twee weeën. In de loop van de nacht probeerde ik verschillende houdingen aan te nemen en kroop nog twee keer in bad, ... ik wist niet waar te kruipen en voelde me ellendig. Ik ondervond dat ik meer pijn had als ik op mijn linker zij lag en dat de pijn het best hanteerbaar was als ik op mijn rechter zij lag met mijn benen opgetrokken. 

Ik had toen ook al door dat ik maandag niet naar school zou kunnen. Ik besefte ook dat het niet klopte en dat dit geen gewone buikpijn meer was. Ik vreesde voor een darmobstructie en wilde eigenlijk naar spoed vertrekken. Ik moest ’s morgens echter naar het gon-opstartgesprek voor Soetkin en dat wilde ik absoluut doen. Tegen de ochtend nam ik 2 pijnstillers en sliep nog eens 3 kwartier. 

Omdat mijn droge boterham tegen de ochtend verteerd was, was mijn pijn terug hanteerbaar. Ik ben dus eerst naar die gon-opstart geweest en daar iets vroeger vertrokken om nog bij mijn huisarts terecht te kunnen. Die vond het vreemd om met de beperkte klachten die ik op dat moment had terug naar spoed te gaan. Op mijn vraag naar uitsluitsel over een darmobstructie, heeft hij gebeld met de afdeling waar ze mij 2 jaar geleden geopereerd hebben aan mijn maag. 

Uiteraard was mijn eigen chirurg in verlof maar een andere wilde mij er graag tussen nemen. … en toen ging het allemaal heel snel. Ik moest onmiddellijk naar het ziekenhuis komen (niet langs de spoed). De dokter zag me tussen twee operaties en zei toen al dat hij dacht aan een interne darmhernia (de voorloper van de darmobstructie). Daarna moest ik een ct-scan laten nemen. Weer tussen twee operaties kwam hij me zeggen dat zijn vermoeden bevestigd was en dat ik een half uur later geopereerd zou worden …. Ondertussen hield ik Guy, een collega en een vriendin op de hoogte van de stand van zaken ... Mijn laatste bericht was duidelijk: "binnen een half uur wordt ik geopereerd!".

De dokter zei zelf dat ik via de spoed nooit zo snel geholpen zou zijn omdat die mijn symptomen waarschijnlijk niet voldoende zouden herkend hebben. De belangrijkste boodschap die ik in deze blog dan ook wil meegeven aan mensen die zelf een gastric bypass hebben ondergaan : als je zo'n waanzinnige buikpijn hebt of gehad hebt, bel dan met de chirurg of de afdeling in het ziekenhuis waar je bent geopereerd. Zij kennen het risico en weten wat de typische kenmerken zijn van een interne hernia. 

Ik ben dr Gypen en dr Jacobs (zijn assistente) echt heel dankbaar voor hun vriendelijke, behulpzame en snelle ingrijpen ... Ik sta er van versteld hoe zij, ondanks dat het een heel hectische dag was met heel wat spoedoperaties, tijd maakten om mij rustig te onderzoeken, uitleg te geven en op mijn gemak te stellen. Ik ben ook blij dat hij me expliciet vertelde dat het kan dat dit nog terug komt, al kijk ik daar niet naar uit. 

Omdat sommige mensen mij ongetwijfeld gaan vragen wat een interne hernia is, probeer ik het even uit te leggen aan de hand van onderstaande tekening. Bij een gastric bypass wordt een kleine maag gemaakt die verbonden wordt met een lager gelegen stuk darm; Er ontstaat zo een soort van holte tussen de omhoog getrokken darm en de grote restmaag. Wanneer je fel afvalt, kan daar een opening ontstaan waar de darm doorkruipt. Eens die darm daar door zit begint die zich te draaien en kan er een obstructie ontstaan.

 

Ondertussen zijn we vier dagen verder en ben ik thuis nog aan het herstellen. De pijn is zo goed als weg. De narcose is nog niet helemaal uit mijn lijf en ik word ook nog wel vlug moe. Ik voel dat ik voorzichtig moet zijn met het tillen van zware dingen, diep buigen of ver strekken ... dat doe ik dus niet. Ik neem de tijd om te herstellen en ondertussen worden mijn leerlingen zo goed mogelijk opgevangen door mijn coördinator, mijn collega's en de leerlingbegeleiders in mijn scholen. 

Binnen een week ben ik weer helemaal de oude!

Een fantastisch gevoel!

Wat is het lang geleden dat ik nog een blogje schreef .... maar nu worden het er twee kort na elkaar.


Ik wilde nog eens zo graag met alle kinderen naar Zwitserland, naar Les Haudères, misschien wel voor de laatste keer met het hele gezin... Ik vind het fantastisch dat ik hen mijn eigen liefde voor de bergen en de streek heb mee gegeven. Hoewel er een hoop objectieve redenen waren om voor een gemakkelijker of een goedkoper alternatief te kiezen, stond mijn gedacht (en ook dat van de kinderen) alleen op "ons" Zwitserland. Ik had er een jaar ijverig voor gespaard en niks zou ons tegenhouden. Mijn hart ligt in Zwitserland, en dat is altijd zo gebleven, al die jaren, ook al kon ik de bergen niet meer "overwinnen".

Op 14 augustus vroeg in de ochtend was het zo ver. Omdat De vriendin van Seppe ook mee ging, vertrokken we in 2 ploegen met 2 auto's. Guy was in de nacht vertrokken met een tent en 4 kinderen. Ik vertrok tegen de ochtend met de overige bagage en nog 2 kinderen. Voor de eerste keer in mijn leven zou ik de rit helemaal alleen rijden en dat vond ik toch wel een beetje spannend. Niet in het minst omdat ik ook nog terug zou moeten rijden na een vakantie in de bergen.... De boodschap, vooral aan mezelf, was dus duidelijk : forceer je knieën niet, want dan geraken we niet meer thuis! En daar ligt dan ook meteen de link met deze blog.


Na een rustdag vertrokken we in twee ploegen. Groep 1 (Tijs, Rune, Elisabeth en Seppe) deed een zwaardere inlooptocht naar Cabane des Ailguilles Rouges onder leiding van Seppe. Groep 2 (Guy, Matthew, Soetkin en ik) koos voor een kleinere inlooptocht naar het wondermooie Lac Bleu. Daar zou ploeg 2 ons vervoegen.

De heenweg ging vlotter dan verwacht. Toen we elkaar bij het meertje tegen kwamen, vroeg Seppe me hoe ik het eerste stuk van hun tocht (het stijle stuk vanuit Arolla richting Tête du Tronc) ooit gedaan had toen ik nog "zo zwaar" was. Elisabeth, zijn vriendin, was zichzelf tegen gekomen en had het even moeilijk gehad. Ze is vrij sportief en wel wat gewoon. Hij begreep niet hoe ik dat ooit voor elkaar had gekregen... Eerlijkheidshalve zei ik hem dat dat puur op wilskracht was en eigenlijk onverantwoord - ik had daar evengoed een hartstilstand kunnen krijgen. Ik vertelde hem ook hoe andere wandelaars ons onderweg aanspraken en vroegen of het wel ok was wat ik deed. Hieronder zien jullie nog een foto van mij bij het eindpunt van die waanzinnige wandeling zoveel jaren geleden.

Bij de terugtocht van het meertje richting auto nam ik plichtbewust mijn stokken, hoewel ik veel liever zonder wandel omdat dat voor mij vrijer voelt. Ik vond ze al gauw lastig, maar bleef ze wel braaf gebruiken. Alles voor de terugrit niet waar ...

Twee dagen later tijdens een volgende tocht belandden we in een hagelstorm ... Guy wachtte boven op de col in de koude op het "sterkere viertal" die nog een extraatje deden en ik vertrok alleen met Soetkin en Matthew voor de afdaling. Ik nam geen stokken, maar deed de stijle afdaling langs een kolkend bergpad zonder hulpmiddelen, maar op een rustig tempo. Nooit verwacht, maar ik had geen pijn!!!!! Niks, niemandal!!!!!

Ook bij de volgende tochten wandelde ik telkens opnieuw zonder stokken en had ik geen pijn aan mijn knieën. Het voelde als een ongelofelijke bevrijding! Op het einde van de wandeling naar Cabane de la Tsa was het laatste stukje van de weg terug bergop. De rest liep voorop en omdat ik hen niet te lang wilde laten wachten, dreef ik mijn tempo stevig op. Onmiddellijk kreeg ik last van kortademigheid en een gigantische hartslag. In een flits besefte ik dat ik vroeger, voor mijn gastric bypass elke wandeling, elke stap in de bergen, op die manier moest zetten. Ik zette 5 stappen en was buiten adem en mijn hart sprong uit mijn borstkas. Door dat nog eens te ervaren voelde ik het verschil plots veel scherper aan. Ik voelde wel dat het nu gemakkelijker gaat, maar je geheugen wist wel snel hoe moeilijk "moeilijk" was. WOW!

Op onze laatste dag deden we een "mastertocht". Ik zette de hele bende af in een andere vallei bij Lac des Dix en zij zouden een doorsteek maken langs een Pas de Chèvres richting Arolla. Ik zelf zou hen vanuit "onze vallei" helemaal alleen tegemoet wandelen wat eigenlijk een hogere klim was dan zij deden. Helemaal alleen wandelde ik 4 uur naar boven, een wandeling die ik als kind talloze keren gedaan heb. Ik stapte op een rustig tempo zoals ik het van ons vokke geleerd had, probeerde zo constant mogelijk te wandelen en nam geen "shortcuts" die het parcours korter maar stijler maken. Ik wandelde anderhalf uur zonder pauze en was dan aan mijn eerste tussendoel waar ik onderstaande selfie maakte. Ik had geen last van astma, hartkloppingen, .... Ik genoot. Ik mijmerde, ik schreef in gedachten deze blog, ongetwijfeld lyrischer dan ik het nu 3 weken later doe.

Ik was een half uurtje voor de rest van de bende boven en hoewel het laatste stukje ook op mijn adem trapte, was de wandeling echt goed gegaan.  De anderen hadden Soetkin mee en de wandeling was op de grens van het haalbare voor haar, vandaar ook dat ik eerst was. We namen een uitgebreide pauze en op de terugweg liepen we elk ons eigen tempo, ik nog altijd zonder stokken. Rune bleef bij mij hangen omdat dat gezelliger was ... "Mama je wandelt trager, maar het gaat wel he !!!!", schetterde ze over de berg. Zalig moeder dochter-moment. Dit was de wandeling die mijn knieën een jaar of 4, 5 geleden de finale doodsteek gaven. Dit was de wandeling waarbij ik met tranen in mijn ogen en in het schemerdonker letterlijk de berg afkroop. Nu deed ik het gezellig al keuvelend met de dochter en  dat zonder dat ik achteraf ook maar enige last had!

Mijn operatie is inmiddels ruim 2 jaar geleden. Vorig jaar in Zwitserland kon ik ook al beter wandelen, maar afdalen bleef een probleem. Ik dacht dat ik op mijn limiet zat en dat ik het daarmee moest doen. Maar DIT had ik nooit durven dromen: ik kan de bergen opnieuw aan en kan ze opnieuw "overwinnen". Ik heb in mijn hoofd alweer plannen voor volgende tochten om opnieuw grenzen te verleggen en tochten uit mijn kindertijd opnieuw te doen.

Ik voel een ongelofelijke dankbaarheid en een intens geluk dat ik opnieuw zonder pijn en in alle vrijheid kan en mag wandelen op "mijn bergen"!
Dat is het "fantastische gevoel" dat ik mee pak uit deze rijkgevulde zomervakantie.