Een lichtje aan het einde van de tunnel

"Ik zou graag eerst eens willen voelen hoe het is leven na een gbp! Dat gaat natuurlijk niet maar ik ben bang van de psychologische kant van het verhaal de goesting naar lekkere vettige of suikerige dingen! Blijft dat of gaat dat ook voorbij?" Deze quote las ik nog niet zo lang geleden op een forum voor mensen met een gastric bypass en hij was voor mij enorm herkenbaar... Het is een bericht dat ik enkele maanden geleden zelf had kunnen schrijven.

Ondertussen ben ik al meer dan 3 maanden postoperatief en heb ik kunnen ervaren hoe het leven voor mij is na de operatie. Als ik daarover nadenk is er niet zo heel veel veranderd, alleszins minder dan ik had verwacht. Ik ben inmiddels bijna 15 kg kwijt ... wat niet slecht is, maar toch minder dan verwacht. Ook de chirurg bevestigde dit trouwens. Normaal had ik 20 kg moeten afgevallen zijn op het moment dat ik er 13 was afgevallen. Niet meteen een reden tot grote paniek, maar wel iets dat we moeten in het oog houden. Over drie maanden bekijken we dit verder.

In mijn dagelijks leven voel ik die 15 kg die ik niet meer meesleur wel in heel kleine dingen. Ik zat vorige week in de zetel en realiseerde me plots dat ik met mijn benen gekruist over elkaar zat en dat dit gewoon lukte. Iets wat vroeger zeker niet vanzelfsprekend was ... het zijn dat soort kleine dingen die me gelukkig maken.

Om terug te komen bij de oorspronkelijke vraag die op het forum gesteld werd. Nee ik mis de vettige en de suikerige dingen niet. Ik mis ook de grotere porties niet echt. Wat ik wel vervelend vind is dat ik vaak niet weet wat te eten en dat ik ook minder lijk te genieten van eten... Niet omdat het niet lekker is, maar ik weet gewoon niet waar ik zin in heb en lijk daar wat in vast te lopen ...

Psychologisch gezien is mijn gastric bypass operatie zeker geen tegenvaller geweest ... Ik zou het ook nog terug opnieuw doen denk ik omdat ik nooit in staat zou zijn om dit gewicht af te vallen op een gewone manier.  De grootste tegenvaller van de laatste maanden was echter het feit dat mijn knieën zo traag (of niet) revalideerden en dat ik met pijn bleef zitten, dat ik me zorgen maakte over mijn toekomst en dat ik mijn beperkingen soms echt als een handicap ervoer. Maar ook hier goed nieuws ... de knieën beginnen te beteren ... ik heb niet meer elke dag pijn en als ik dan toch pijn heb, dan recupereer ik veel sneller. Op dit vlak lijkt er dus ook een lichtje aan het einde van de tunnel.

Ben ik dan gelukkig ... ja en nee. Ik blijf mezelf dwingen om de dingen positief te zien en ik blijf mij er heel erg van bewust dat ik moet proberen te genieten van de extra "thuis-tijd" die ik nu krijg. Maar net die knop omdraaien blijkt erg moeilijk, zeker nu de pijn minder is ... Het lijkt wel alsof mijn hersenen zeggen dat ik het recht niet heb om te ontspannen en dingen te doen ... mijn dagen zinvol en op een fijne manier invullen blijft echt werken. Maar dan komt daarna de frustratie want als dan 's avonds echt het gevoel  heb dat de dag maar "leeg" was ... dan voelt dat opnieuw niet goed. Ik besef dat dit een proces is van aanvaarding, van loslaten en van durven genieten en voor jezelf zorgen.