Goed resultaat op de weegschaal, maar ook veel kopzorgen

Vandaag wil ik beginnen met het goede nieuws ... mijn metabolisme laat me misschien toch niet helemaal in de steek : eindelijk is er nog eens 1 kg af !!!!! Vorige week kon ik afklokken op -500 gr. In totaal zit ik nu aan -9.7 kg en dat lijkt zelfs al bijna 10 kg !!!!!

Vanmorgen bleek dat de jeans die ik aanhad zijn geest gegeven had. Op de, voor mensen met overgewicht, typisch schuurplek tussen de benen kwam een streepje melkwitte huid piepen ... broek rijp voor andere doeleinden. Omdat ik al een tijdje geen nieuwe kleren meer wou kopen wegens 'niet meer de moeite' was het één van mijn twee laatste jeansbroeken die ik nog had. Dé gelegenheid om de twee jeansbroeken die nog 'zo goed als nieuw maar te klein', in mijn kast lagen, boven te halen ... Jihaaaa !!!! Ze pasten allebei !!!! Nu nog zorgen dat ik iemand vind die ze mee wil inkorten en dan heb ik twee nieuwe broeken !!!!

Nog een leuk nieuwtje is dat ik deze week al twee keer ben aangesproken door mensen die niets weten over mijn operatie en die spontaan zeggen 'amai, jij bent precies veel afgevallen he'. Ik ben dan eerlijk over het wat en hoe, maar het geeft me wel steun in deze moeilijke weken.

Want, en dan kom ik bij het minder goede nieuws, de laatste weken zijn echt moeilijk.
Mijn knieën geven me heel wat kopzorgen. Elke morgen sta ik op met het gevoel dat het vandaag beter moet zijn. Na de eerste moeilijke stapjes, typisch voor artrose, gaat het dan beter en heb ik het gevoel alsof ik de wereld aankan. Mijn verstand zegt me dan wel dat ik me vooral niet mag forceren want dat ik dan mezelf weer de duivel aandoe. Ik probeer dus rust in te bouwen, niks te forceren en mij te houden aan de gewone dagelijkse beslommeringen. Tegen de namiddag of de avond staat mijn knie dan in brand. De druk op de knieschijf zorgt dan voor een pijn net onder mijn knieschijf die ik het beste kan vergelijken met messteken ... Een nieuwe teleurstelling rijker plof ik dan in de zetel met een ijspack op mijn knie om de pijn opnieuw onder controle te krijgen.

Zoals jullie in een vorige bericht konden lezen is mijn ziekteverlof verlengd tot de paasvakantie. Achteraf gezien is dit een goede beslissing geweest van de dokter want het gaat dus echt niet goed met die knie en de pijn is dagelijks aanwezig, soms wordt ik zelfs 's nachts van wakker. De situatie is nu terug vergelijkbaar met de situatie in oktober toen ik dagelijks met pijn ging werken. Ik breek echter mijn hoofd over het feit dat mijn ziektedagen op zijn in de paasvakantie. Voor wie het systeem van ziektedagen binnen onderwijs niet duidelijk is, leg ik dit kort even uit. Voor elk schooljaar dat je werkt, krijg je 30 ziektedagen. Na 10 jaar anciënniteit heb je dus recht op loon voor 300 dagen afwezigheid door ziekte. Elke dag dat je niet kan werken door ziekte bv een griepje, wordt afgetrokken van je ziektebudget. Als de ziektedagen uitgeput zijn, volgt er voor mensen die niet vastbenoemd zijn  daarna een overstap naar de mutualiteit. Voor mensen zoals ik, die wel vastbenoemd zijn, wordt je dan ter beschikking gesteld. Je komt dan voor een pensioencommissie die beoordelen hoe het nu verder met je moet ... of je terug aan het werk moet of dat je nog langer mag herstellen of dat je op pensioen wordt gesteld omdat je het werk nooit meer zal kunnen doen.

Mijn dokter heeft me nu gevraagd om uit te zoeken wat voor mij het beste is ...
* met pijn gaan werken omdat het administratief gezien het interessantste is
* verlenging van ziekteverlof tot einde schooljaar (wat voor de knie beter zou zijn) en me ter beschikking laten stellen.

Het ergste aan heel dit verhaal is dat ik alle controle verlies en dat ik mijn lot moet leggen in handen van twee controleartsen die op enkele minuten tijd hun oordeel vellen over mij en mijn situatie. Ik bespaar jullie alle details, maar uiteraard heeft hun beslissing voor mij financiële en juridische gevolgen. Die onzekerheid vreet aan mij en ik kan dat voorlopig heel moeilijk lossen. Ik weet wel dat mij gezegd is dat ik er allemaal niet zoveel schrik voor moet hebben, maar nu het zo ver is ... slaat de angst mij rond het hart.


Verder is er dan het verhaal van het traag afvallen. Dat heeft uiteraard ook zijn weerslag op de trage herstelling van mijn knieën: hoe meer gewicht, hoe meer druk. Het was de bedoeling om op korte tijd veel kilo's te verliezen en de druk op mijn knieën snel te verlichten. Ook Dr Borms stelt zich hier vragen bij mijn trage afvalpatroon. Klopt het wel? Ik ga dan uiteraard op zoek naar antwoorden op de vraag waarom. Wat doe ik verkeerd? Eet ik te veel, de verkeerde dingen of net te weinig of .... Ik weet eigenlijk wel dat ik mij ongeveer wel aan de richtlijnen hou, maar als het dan niet ligt aan wat ik eet, wat doe ik dan wel verkeerd? Ik bedacht zelfs al dat het misschien tussen mijn oren zit en dat ik mijn vetlaag te veel als een identiteit zie en mij onbewust verzet tegen afvallen en dus verlies van identiteit. Een mens gaat het op den duur echt ver zoeken om houvast en duidelijkheid te hebben.

Soms ben ik echt bang. Bang voor de toekomst. Bang dat knieprotheses nog de enige uitweg gaat zijn, terwijl ik daar eigenlijk veel te jong voor ben. Bang dat ik in de invaliditeit ga sukkelen en dat ik geen maatschappelijke rol meer te vervullen heb. Bang dat ik verkeerde beslissingen neem. Bang ook dat dit alles me financieel een dikke kater gaat opleveren. In mijn hoofd ben ik jong, energiek, dynamisch ... maar mijn lijf volgt mijn tempo niet.

Ik ben ook kwaad op mezelf omdat ik de waarschuwingen van de dokters bij mijn allereerste knieoperatie bijna 20 jaar geleden genegeerd heb. Niet bewust, maar nu zit ik wel met de gebakken peren ... Eigen schuld dikke bult dus.

Al die muizenissen in mijn hoofd maken dat ik het moeilijk heb om mijn kop boven water te houden. Ik zou willen huilen ... maar ik doe het niet, omdat het niet helpt. Ik weet wel dat het zou mogen, maar ik wil Guy er niet mee belasten en de kinderen niet en ... Ik zou willen gillen omdat ik me terug nuttig wil voelen, omdat ik vooruit wil en omdat ik toekomstperspectief wil, maar ik gil niet ... want het helpt niet.

Ik probeer me krampachtig vast te houden aan elk sprankeltje hoop, aan de zon die schijnt en die ik zie als een mooi cadeau om niet helemaal weg te zakken. Ik ben blij met een dokter die mee wil denken en die open staat voor mijn verhaal. Ik voel me door hem serieus genomen en dat is fijn. Ik ben dankbaar voor de mensen die luisteren naar mijn verhaal. Anneke en Peggy voorop, mijn partners in de revalidatie. Deze week kreeg ik van een Nederlandse vriendin out of the blue een kaartje met daarop de boodschap "hou moed en blijf schrijven, ook als het even tegen zit", net of ze het aanvoelde. Ik ben dankbaar voor de mensen die me vragen hoe het met me gaat of die gewoon zeggen : "ik volg je nog he". Ik ben dankbaar dat ik deze week nog eens naar een bijscholing kon op school en gewoon collega kon zijn tussen de collega's.

Hoe eindig ik deze blog op een positieve manier zodat ik niet de indruk weg dat ik op zoek ben naar medelijden. Dat wil ik helemaal niet ... Toch wil ik dit verhaal met jullie delen. Het zou niet eerlijk zijn om enkel het positieve nieuws te melden. Dat is geen eerlijk plaatje van de ups en de downs waar ik door moet. Ik ben ook jullie, volgers van mijn blog, heel dankbaar omdat ik mijn verhaal elke keer opnieuw mag doen. Omdat ik zoveel opbouwende, warme, steunende, positieve reacties krijg die me recht houden en die me de kracht geven om elke keer opnieuw door te gaan!

En nu ... ga ik fietsen ... het nuttige aan het aangename koppelen en genieten van de warme zonnestralen op mijn snoet ... Met mijn hoofd in de wind, mijn gedachten bij nergens, mijn hoofd lekker leegmaken !!!!!

 

Tot mijn volgende schrijfseltje !