Tussen rust en rush : evenwicht?

Deze week realiseerde ik me dat het weer eens veel te lang geleden is dat ik een blogje schreef. Nu, laat dit duidelijk zijn, ik wil ook alleen schrijven als ik het gevoel heb dat ik iets te vertellen heb. Ik wil mezelf daarom ook geen quotum opleggen of een deadline of ... Met deze blog wil ik jullie graag vertellen hoe het met mij gaat op weg naar mijn nieuwe ik maar, als het even kan, zonder elke keer in herhaling te vallen. Als ik niet meer kan schrijven dan : het gaat steeds beter met mij maar de weegschaal blijft soms tergend langzaam omlaag gaan, ... tja dan laat ik het beter denk ik.

Gisteren had ik een hectische dag. 's Morgens om half negen een vergadering tot half tien, daarna om 10 uur een afspraak bij de bank waar ik dankzij de files te laat aan kwam. Daarna snel snel langs de winkel om een cadeautje voor een verjaardagsfeestje. Ondertussen even een telefoon naar school om Soetkin alvast te voet naar huis te laten gaan om daar aan gekomen snel te eten en haar naar het verjaardagsfeestje te brengen. Terwijl Soetkin aan het genieten was op het verjaardagsfeestje, heb ik de ene boodschap na de andere afgewerkt om haar tegen de deadline van vijf uur terug op te halen en om half zes met Rune in de muziekschool te staan. Tsjoef ... wat gaf dat een voldoening op het einde van de dag ...

Bizar toch ... jaren heb ik me voortgesleept op het ritme van de ratrace die me met zich mee zoog. Jaren heb ik moeite gedaan om boven water te blijven en niet ten onder te gaan aan het moordend ritme dat de maatschappij en mijn gezin me opdrongen. Gisteren ... genoot ik van datzelfde ritme!

Spontaan denk ik dan: "Is dit nu een stuk van mijn nieuwe ik? Kan mijn lichaam meer aan omdat het minder kilootjes meesleurt?" Ongetwijfeld zal dit niet de enige verklaring zijn. Ik heb maanden de tijd gehad om rust te vinden ... te veel rust soms. Ik heb maanden geleefd aan een ritme dat het mijne niet was. Belangrijker in heel dit verhaal lijkt me EVENWICHT. Om gelukkig te zijn heeft een mens een evenwicht nodig tussen inspanning en ontspanning, tussen rust en rush, tussen tijd voor jezelf en tijd voor anderen. Gisteren was een uitdaging, een compensatie voor al die maanden dat ik gedwongen werd om het rustig aan te doen.

Ik herinner me nog mijn blogs van enkele maanden geleden waarin ik me zorgen maakte omdat ik niet eens van hier tot aan de post geraakte en terug. Ik herinner me de dagen dat de angst de overhand nam en dat ik vreesde dat het echt nooit goed zou komen met die stomme knieën van mij. Wat voelde ik me in de steek gelaten door mijn eigen lichaam. De laatste weken heb ik enkele gesprekken gehad met leerlingen die ik de voorbije jaren begeleid heb in de gon... We deden een babbel om het schooljaar, en voor sommige zelfs onze gon-begeleiding in het middelbaar, af te sluiten. Deugddoende gesprekjes voor beide partijen! Een leerling van me, die ik voor de gemakkelijkheid even Dimitri ga noemen, zei me: "An, ik ga eerlijk zijn, ik dacht dat je nooit meer zou terug komen", waarop ik even spontaan antwoordde: "Wel Dimitri, dat heb ik in de voorbije periode ook wel eens gedacht".

Ik ben ongelofelijk dankbaar dat het nu toch de goede kant uit gaat : ik heb energie (dat kende ik niet meer!), ik heb niet meer constant pijn (wat een verlichting!), ik voel me goed (echt wel!) en mensen zeggen zelfs dat ik straal ... Ik durf weer plannen te maken: voor de vakantie (ik kijk er super naar uit !!!!!), maar ook voor volgend schooljaar. Ik geloof echt dat ik er in september opnieuw ga staan en ik denk ook dat ik nog meer ga genieten van mijn job omdat ik me meer dan vroeger realiseer hoe graag ik mijn werk doe, ook al is het niet elke dag fun en ligt de druk soms (te) hoog.

En de weegschaal ... die gaat langzaam maar zeker : ondertussen zitten we aan -18 kg. Dat is nog steeds niet genoeg, maar het gekke is dat ik me daar minder op lijk te focussen ... Ik ben nog nooit in mijn leven op 5 maanden 18 kg afgevallen. Ik hoop dat ik nog een tijdje mag blijven afvallen en dat ik op een gezonder gewicht mag eindigen dan ik begonnen ben ...

We zijn er nog lang niet, maar tijd brengt raad. Jihaaaa!!!!!