Eetlijstje en de reactie van de kids

Het lastige gevoel van vrijdag avond was de dag nadien al weer een pak beter. Ik weet met mijn verstand dat ik veel geprobeerd heb om af te vallen en dat het in combinatie met mijn zware gezin bijna onmogelijk is om zoveel af te vallen met enkel diëten. De huisdokter heeft me dat eerlijk gezegd jaren geleden al gezegd, toen ik hem vroeg wat mijn opties waren. Hij praatte toen alleen over een bariatrische ingreep en ik was beledigd.

Ik sta vandaag nog steeds volledig achter mijn beslissing, ook al had ik even lastig vrijdag avond!!!!! Ik vind die emo-momentjes niet slecht ... wat ik nu heb heb ik dan achteraf misschien wat minder.

Nog iets anders .... Ik heb in mijn hoofd een lijstje met dingen die ik zeker nog wil eten voor de operatie. Meestal zijn dat dan dingen waarvan ik niet weet of het achteraf nog gaat lukken : zo hebben we een paar flessen heel dure (maar super lekkere) wijn staan waarvan ik er nog zeker één wil gedronken hebben. Wat er dus op mijn lijstje staat :

• van die kei lekker wijn
• appelcake 
• kaasfondue. 

 Voorlopig is het dat, maar Guy is er van overtuigd dat er nog veeeeeeeel meer gaat bijkomen (hoewel ik dat gevoel nu niet heb). Er zullen nog wel dingen bijkomen, maar die gaan niet zo spectaculair zijn als Guy denkt.

Ik ben me mentaal echt aan het voorbereiden een beetje te vergelijken met hoe ik me tijdens mijn eerste zwangerschap aan het voorbereiden was op een kindje in huis.Het is misschien een rare vergelijking, maar het voelt echt als een nieuw begint !

Ik heb vandaag met Soetkin het filmpje gezien op youtube over de gastric bypass. Dat was nodig want ons klein spinnenkopje dacht dat mama naar het ziekenhuis zou gaan en dat ze met een grote stofzuiger mama haar vet allemaal zouden wegzuigen en dat er dan een grote zak met veel te weinig in zou overschieten.Zoiets als een opgeblazen ballon die je laat leeglopen. Soetkin vond dat filmpje trouwens geweldig... nu heeft ze natuurlijk een beeld. Ook de rest van de kinderen kwam meekijken en is stiekem toch wel heel geïnteresseerd.

Ik vind het wel heel straf dat er blijkbaar geen boekjes bestaan om kinderen voor te bereiden op de operatie van hun mama. Soetkin blijft nog altijd nog altijd met een hoop vragen zitten. Ik merk dat trouwens aan alle kinderen dat ze eigenlijk geen schrik hebben voor de operatie zelf, maar dat ze vooral bezig zijn met wat daarna gaat komen. Ze kunnen zich niet voorstellen hoe je kan leven met een maag die maar een ei groot is. En dan hebben we het nog niet over dumpings, complicaties, ... Moest ik kunnen tekenen, dan zou ik daar wel werk van maken denk ik. Helaas is tekenen niet aan mij besteed!