Een fantastisch gevoel!

Wat is het lang geleden dat ik nog een blogje schreef .... maar nu worden het er twee kort na elkaar.


Ik wilde nog eens zo graag met alle kinderen naar Zwitserland, naar Les Haudères, misschien wel voor de laatste keer met het hele gezin... Ik vind het fantastisch dat ik hen mijn eigen liefde voor de bergen en de streek heb mee gegeven. Hoewel er een hoop objectieve redenen waren om voor een gemakkelijker of een goedkoper alternatief te kiezen, stond mijn gedacht (en ook dat van de kinderen) alleen op "ons" Zwitserland. Ik had er een jaar ijverig voor gespaard en niks zou ons tegenhouden. Mijn hart ligt in Zwitserland, en dat is altijd zo gebleven, al die jaren, ook al kon ik de bergen niet meer "overwinnen".

Op 14 augustus vroeg in de ochtend was het zo ver. Omdat De vriendin van Seppe ook mee ging, vertrokken we in 2 ploegen met 2 auto's. Guy was in de nacht vertrokken met een tent en 4 kinderen. Ik vertrok tegen de ochtend met de overige bagage en nog 2 kinderen. Voor de eerste keer in mijn leven zou ik de rit helemaal alleen rijden en dat vond ik toch wel een beetje spannend. Niet in het minst omdat ik ook nog terug zou moeten rijden na een vakantie in de bergen.... De boodschap, vooral aan mezelf, was dus duidelijk : forceer je knieën niet, want dan geraken we niet meer thuis! En daar ligt dan ook meteen de link met deze blog.


Na een rustdag vertrokken we in twee ploegen. Groep 1 (Tijs, Rune, Elisabeth en Seppe) deed een zwaardere inlooptocht naar Cabane des Ailguilles Rouges onder leiding van Seppe. Groep 2 (Guy, Matthew, Soetkin en ik) koos voor een kleinere inlooptocht naar het wondermooie Lac Bleu. Daar zou ploeg 2 ons vervoegen.

De heenweg ging vlotter dan verwacht. Toen we elkaar bij het meertje tegen kwamen, vroeg Seppe me hoe ik het eerste stuk van hun tocht (het stijle stuk vanuit Arolla richting Tête du Tronc) ooit gedaan had toen ik nog "zo zwaar" was. Elisabeth, zijn vriendin, was zichzelf tegen gekomen en had het even moeilijk gehad. Ze is vrij sportief en wel wat gewoon. Hij begreep niet hoe ik dat ooit voor elkaar had gekregen... Eerlijkheidshalve zei ik hem dat dat puur op wilskracht was en eigenlijk onverantwoord - ik had daar evengoed een hartstilstand kunnen krijgen. Ik vertelde hem ook hoe andere wandelaars ons onderweg aanspraken en vroegen of het wel ok was wat ik deed. Hieronder zien jullie nog een foto van mij bij het eindpunt van die waanzinnige wandeling zoveel jaren geleden.

Bij de terugtocht van het meertje richting auto nam ik plichtbewust mijn stokken, hoewel ik veel liever zonder wandel omdat dat voor mij vrijer voelt. Ik vond ze al gauw lastig, maar bleef ze wel braaf gebruiken. Alles voor de terugrit niet waar ...

Twee dagen later tijdens een volgende tocht belandden we in een hagelstorm ... Guy wachtte boven op de col in de koude op het "sterkere viertal" die nog een extraatje deden en ik vertrok alleen met Soetkin en Matthew voor de afdaling. Ik nam geen stokken, maar deed de stijle afdaling langs een kolkend bergpad zonder hulpmiddelen, maar op een rustig tempo. Nooit verwacht, maar ik had geen pijn!!!!! Niks, niemandal!!!!!

Ook bij de volgende tochten wandelde ik telkens opnieuw zonder stokken en had ik geen pijn aan mijn knieën. Het voelde als een ongelofelijke bevrijding! Op het einde van de wandeling naar Cabane de la Tsa was het laatste stukje van de weg terug bergop. De rest liep voorop en omdat ik hen niet te lang wilde laten wachten, dreef ik mijn tempo stevig op. Onmiddellijk kreeg ik last van kortademigheid en een gigantische hartslag. In een flits besefte ik dat ik vroeger, voor mijn gastric bypass elke wandeling, elke stap in de bergen, op die manier moest zetten. Ik zette 5 stappen en was buiten adem en mijn hart sprong uit mijn borstkas. Door dat nog eens te ervaren voelde ik het verschil plots veel scherper aan. Ik voelde wel dat het nu gemakkelijker gaat, maar je geheugen wist wel snel hoe moeilijk "moeilijk" was. WOW!

Op onze laatste dag deden we een "mastertocht". Ik zette de hele bende af in een andere vallei bij Lac des Dix en zij zouden een doorsteek maken langs een Pas de Chèvres richting Arolla. Ik zelf zou hen vanuit "onze vallei" helemaal alleen tegemoet wandelen wat eigenlijk een hogere klim was dan zij deden. Helemaal alleen wandelde ik 4 uur naar boven, een wandeling die ik als kind talloze keren gedaan heb. Ik stapte op een rustig tempo zoals ik het van ons vokke geleerd had, probeerde zo constant mogelijk te wandelen en nam geen "shortcuts" die het parcours korter maar stijler maken. Ik wandelde anderhalf uur zonder pauze en was dan aan mijn eerste tussendoel waar ik onderstaande selfie maakte. Ik had geen last van astma, hartkloppingen, .... Ik genoot. Ik mijmerde, ik schreef in gedachten deze blog, ongetwijfeld lyrischer dan ik het nu 3 weken later doe.

Ik was een half uurtje voor de rest van de bende boven en hoewel het laatste stukje ook op mijn adem trapte, was de wandeling echt goed gegaan.  De anderen hadden Soetkin mee en de wandeling was op de grens van het haalbare voor haar, vandaar ook dat ik eerst was. We namen een uitgebreide pauze en op de terugweg liepen we elk ons eigen tempo, ik nog altijd zonder stokken. Rune bleef bij mij hangen omdat dat gezelliger was ... "Mama je wandelt trager, maar het gaat wel he !!!!", schetterde ze over de berg. Zalig moeder dochter-moment. Dit was de wandeling die mijn knieën een jaar of 4, 5 geleden de finale doodsteek gaven. Dit was de wandeling waarbij ik met tranen in mijn ogen en in het schemerdonker letterlijk de berg afkroop. Nu deed ik het gezellig al keuvelend met de dochter en  dat zonder dat ik achteraf ook maar enige last had!

Mijn operatie is inmiddels ruim 2 jaar geleden. Vorig jaar in Zwitserland kon ik ook al beter wandelen, maar afdalen bleef een probleem. Ik dacht dat ik op mijn limiet zat en dat ik het daarmee moest doen. Maar DIT had ik nooit durven dromen: ik kan de bergen opnieuw aan en kan ze opnieuw "overwinnen". Ik heb in mijn hoofd alweer plannen voor volgende tochten om opnieuw grenzen te verleggen en tochten uit mijn kindertijd opnieuw te doen.

Ik voel een ongelofelijke dankbaarheid en een intens geluk dat ik opnieuw zonder pijn en in alle vrijheid kan en mag wandelen op "mijn bergen"!
Dat is het "fantastische gevoel" dat ik mee pak uit deze rijkgevulde zomervakantie.