De belangrijkste vragen die op tafel lagen waren :
- gelspuiten zetten of niet ?
- weer gaan werken of nog niet ?
Of ik al terug kan gaan werken vond de dokter dat ik zelf moest bepalen ... jawadde ... dat kan ik dus niet he ... mijn gevoel en verstand zitten dan namelijk niet op één lijn.
Gevoel wil gaan werken ... mijn leerlingen terug onder mijn vleugels pakken, op vrijdag terug zitten keuvelen met de collega's bij een broodje, terug contact hebben met de vele leerkrachten in 'mijn' scholen, ... Mijn gevoel is ook wel bang ... gaat het wel lukken? Gaat die (stomme) knie het houden? Heb ik genoeg energie om dit al af te kunnen ?
Mijn verstand is daarin veel duidelijker ... Het gaat loodzwaar zijn als je nu start. Het revalidatieprogramma valt niet te combineren met een voltijdse job. Je knie is nog niet stabiel.
Enfin ... op dokter Borms zijn vraag heb ik geantwoord dat ik het een dubbeltje op zijn kant vind en dat ik die beslissing niet zelf kan nemen (en dat is ook eerlijk wat ik voel.) Daarop heeft de dokter beslist dat een dubbeltje op zijn kant absoluut niet voldoende garanties biedt om na de vakantie al terug te gaan werken. Mijn ziekteverlof is dus verlengd tot aan de paasvakantie.
Deze keer geen gevoel van opluchting, maar dus wel dat hele dubbele gevoel... Teleurstelling: ja, opluchting: niet echt, verstandige beslissing: lijkt zo wel.
Hoewel het de eerste dag even slikken was, ben ik ondertussen al meer gewend aan het idee. Ik neem het gelijk het komt en zie vooral de positieve dingen : meer tijd om te doen wat ik al zo lang wilde doen (lijstje maken!), nog extra tijd met de kinderen, extra tijd om af te vallen, extra tijd om te revalideren, extra tijd om te voelen dat de lente in het land gaat komen, ... Jihaa ... tijd ... dat kan je niet kopen en ik krijg het nu cadeau!
