Wat heet moe zijn ...

Ik voel me de laatste tijd moe, moe en nog eens moe. Iedereen is wel eens moe en daar is niks mis mee, maar dit is iets van een andere orde.

Nu ik was al langer moe ... als ik ons moeke moet geloven klaag ik altijd dat ik moe ben en als ik daar zelf een tijd op moet plakken dan ben ik moe beginnen worden vanaf de geboorte van Tijs.

Het feit dat die lieve zoon van mij nooit één nachtje doorsliep tot aan zijn vierde verjaardag was een eerste verklaring.  Daarna kreeg Tijs waardige opvolgers in de vorm van zijn zussen die mijn nachtrust ook wel niet zo heel erg belangrijk vonden. Maar waarom bleef ik daarna nog zo vaak moe ... Ik herinner me dat ik ooit bij een alternatieve "lichttherapeut" kwam waar ook heel wat sportmensen kwamen in functie van belangrijke wedstrijden. Die kerel begreep niet dat ik nog op mijn benen stond, zo laag stond mijn energiepijl en hij ging er van uit dat ik puur leefde op wilskracht ... jaja ... allemaal goed en wel. Had ik een andere keuze?

Begin dit schooljaar sloop die vermoeidheid er weer in. Als ik thuiskwam na een dagje werken, sprong Guy regelmatig in om mee te koken omdat ik gewoon "op" was. Ik schoof het op de constante pijn aan mijn knieën ... pijn lijden put ook uit, niet waar ... Uiteindelijk ging ik gigantisch over mijn grens tot mijn knieën zelf in alarm gingen ... het was genoeg geweest !

Moe zijn is dus niet vreemd voor mij, maar nu ben ik moe, zoals ik nog nooit moe ben geweest. Ik wordt wakker en ik ben moe. Ik breng de kinderen naar school en ik ben moe... Ik eet een boterham en ik ben moe. Ik kan mezelf soms gewoon niet wakker houden ... en dan val ik in slaap voor 2 of 3 uur. Ik krijg op dit moment het huishouden nog niet rond, enkel en alleen omdat ik te moe ben ... ZUCHT! Ik vind het ook niet meer fijn als mensen me vragen hoe ik me voel dat ik moet antwoorden : goed maar MOEEEEEEE!!! Ik voel me dan zo flauw en kleinzerig terwijl ik echt wel vooruit wil en dus probeer ik maar vooruit te gaan en te doen wat wel kan.

Uiteraard was ik mij er wel van bewust dat ik moe ben, maar gisteren werd het voor mij pas echt duidelijk hoe "erg" het met mij gesteld is ... Ik ging gisteren ochtend op controle bij de orthopedist voor mijn knieën. Bij het begin van het gesprek vroeg de dokter hoe het met me ging. Goed en niet goed was mijn antwoord, en dat meende ik ook wel. Goed omdat mijn knieën niet langer ontstoken zijn, maar niet goed omdat ik zooooooo moe ben en totaal geen conditie niet meer heb.De dokter onderzocht mijn knie en nadat ik mijn broek en schoenen terug aanhad, plofte ik (onbewust) met een diepe zucht neer op mijn stoel : moe. De dokter lag in een deuk van het lachen ... zo moe van je broek aan te doen en je schoenen te strikken... Ik was er mij niet van bewust dat het zooooooo erg gesteld is met mij en dat ik dit ook uitstraal ... Hij lachte me voor alle duidelijkheid niet uit, maar stond er zelf van versteld hoe moe MOE betekende in dit geval. Het verdict was dan ook dat ik nog niet kan gaan werken. Om eerlijk te zijn, voelde het als een opluchting. Niet omdat ik nog niet wil werken, maar omdat ik het gewoon nog niet zou kunnen.  Best wel even confronterend .... net zoals het ook confronterend is, is dat ik niet in staat ben om de juiste woorden te vinden die de vermoeidheid echt kunnen weergeven zoals ik ze ervaar ...

Waar komt die vermoeidheid nu weer vandaan ...
Ik zie wel wat opties ... 2 narcoses op één maand doen een lichaam geen goed, fysiek niks mogen / kunnen doen waardoor alle spieren verdwijnen als sneeuw voor de zon is ook een verklaring. En toch ... ben ik bang ... bang dat het iets met mijn metabolisme of wat dan ook te maken heeft. Dat er meer aan de hand is. Uiteraard heb ik die vragen al gesteld aan dokters, maar als antwoord krijg ik dat mijn schildklierwaarden goed zijn en dat ik automatisch minder moe zal zijn als ik minder weeg. Ik wil hen graag geloven maar toch is er wel die ongerustheid ... zal ik mij terug energiek en sterk voelen zoals ik me in mijn hoofd nog altijd voel ... Zal mijn lichaam daarin opnieuw meegaan ? Ik hoop het wel.

Vandaag heb ik alvast een aanzet gegeven om de conditie opnieuw op te bouwen en de revalidatie van mijn knie opnieuw op te starten... 15 minuten op de hometrainer ... en ik zweette als een paard! Morgen staat er zwemmen op de planning, maar mijn zwemmaatje heeft moeten afhaken. Even bekijken of ik de moed vind om helemaal alleen naar het zwembad te trekken ... en anders MOET ik terug op die hometrainer.
Met de moed der wanhoop, voor het goede doel !!!!!