Onvoorziene omstandigheden : afscheid van opa

De laatste dagen dachten enkele mensen dat ik al in het ziekenhuis lag omdat ik geen blog meer geschreven had. De eenvoudigste verklaring zit in het feit dat de kinderen terug thuis zijn en dat ik dan minder tijd heb om te schrijven en minder inspiratie heb omdat ik er gewoon minder mee bezig ben.

Het predieet gaat goed. Het is te zeggen ... ik probeer zes keer per dag een maaltijd samen te stellen uit de dingen die toegelaten zijn. Als ik het mij gemakkelijk wil maken, neem ik een eiwitshake bv als ontbijt of tussendoortje. Maar ik heb ook al lekker dingen klaar gemaakt. Het komt er vooral op aan om creatief te zijn met de dingen die wel mogen.

Gisteren had ik bijvoorbeeld voor de kids pizza voorzien. Uiteraard is dit voor mezelf not done, maar ik had een eenvoudig en toegelaten alternatief gevonden ... een pizzabodem op basis van gekookte en geplette bloemkool met kaas en ei, gebakken in de oven. Daarover kon dan een topping naar keuze. Ik ga gekozen voor zoete paprika, parmaham en philadelphia light met gegrilde paprika... Het smaakte niet helemaal naar pizza zoals we die gewoon zijn, maar het was wel lekker. Ik heb er geen foto van genomen omdat het al heel laat was dat ik at en de avond nogal hectisch verlopen was, daarover later meer, maar de foto die ik hier publiceer is de foto uit het recept zodat jullie je een idee kunnen vormen.

Net op het moment dat ik gisteren met Tijs naar zijn bus wou vertrekken, kregen we slecht nieuws. De papa van Stefan en de opa van de kinderen is gisteren overleden. Stefan was op dat moment nog niet op de hoogte omdat zijn gsm niet bereikbaar bleek. De bus van Tijs heb ik afgebeld en daarna zijn de kinderen en ik Stefan samen gaan verwittigen. Vervolgens zijn we, ook samen, naar het ouderlijk huis gereden om bij de familie te zijn. Het was voor iedereen emotioneel : voor Stefan en de kinderen die moesten omgaan met het plotse verlies van iemand die ze graag zien, maar ook voor mij omdat ik Stefan zijn papa ook goed gekend heb en  voor het eerst na de scheiding opnieuw contact had met de familie van Stefan. En het moet gezegd ... het was een warm weerzien. Vreemd hoe het net de dood is die mensen opnieuw samen kan brengen. Het bezoek aan oma bracht rust bij papa en kids, zeker omdat oma wel verdriet toont, maar tegelijk heel sterk is. De kinderen trekken zich aan dat beeld op.

En dan kom ik toch weer bij de operatie die inmiddels nog maar 3 nachten van me af ligt. Nu de kinderen van zo dicht bij met afscheid nemen geconfronteerd worden, bekijken ze de operatie van mama ook anders. Elk van hen, op hun eigen manier, vragen me om alsjeblieft niet dood te gaan, want twee mensen verliezen in één week is te veel en dat zouden ze niet aankunnen. Ik probeer hen gerust te stellen door te zeggen dat die kans ontzettend klein is en ook dat die kans niet groter geworden is door het overlijden van opa. Ik zie hen worstelen en onzeker zijn ... Even dacht ik zelfs op de operatie uit te stellen, maar dat lijkt niet zo zinvol - de schrik zou immers blijven. Ik kan niet anders dan zelf rust en zekerheid uitstralen en die overbrengen op mijn kinderen.

Zaterdag was ik met Soetkin en Rune de planning voor de komende week aan het doorlopen. Bij woensdagavond vertelde ik dat we 'afscheid' zouden nemen. Soetkin keek even heel bedenkelijk en ik vulde snel aan "maar niet voor altijd he, ik vertrek donderdag ochtend gewoon heel vroeg naar het ziekenhuis". Soetkin vroeg daarop : "en als jij doodgaat?". Ik legde haar uit dat ik niet kan beloven dat ik niet zal dood gaan, maar dat die kans wel piepeklein is, misschien wel even klein als de kans dat zij dood gaat als ze naar de bakker gaat. Daarop antwoordde mijn kleine meid gevat : "misschien is naar de bakker gaan nog gevaarlijker, zeker als ik druk ben en niet goed uitkijk" en daarmee was de spanning gebroken en hebben we met heel de situatie eens goed gelachen.

Ondertussen hertekenen we de plannen voor het einde van de week : mama ligt in het ziekenhuis voor de operatie, Guy heeft examens en papa en de kinderen hebben een begrafenis ... De puzzel die gelegd was, wordt herlegd zodat hij opnieuw voor iedereen duidelijk is ... Wat, wanneer, hoe en bij wie  is voor mijn kinderen ontzettend belangrijk en zeker op momenten als deze, waarin zoveel zekerheden op losse schroeven komen te staan, is dat nog moeilijker.

En ondanks de vreemde samenloop van omstandigheden, blijf ik uitkijken naar de operatie, groeit mijn vertrouwen in een goede afloop en hou ik de stress onder controle ... Op naar een nieuw begin !!!!!