Zaterdag : dag 2 na de operatie : naar huis !

In de nacht van zaterdag op zondagochtend kon ik niet goed slapen. Ik sliep eerst van rond 9 uur tot ongeveer 12 uur (met de nodige onderbrekingen telkens ik me wilde draaien) en daarna lag ik 2 uur wakker. Tussen twee en vijf ben ik opnieuw ingedommeld, maar daarna kon ik niet meer slapen ... Ik heb het niet aan mijn hart laten komen en heb het boek waarin ik bezig was verder uitgelezen.

Rond acht uur kwam de verpleegkundige eindelijk binnen, voor mij het signaal dat de ochtend begonnen was. Mijn dag kon niet stuk want ze begroette me met de woorden : "jij mag naar huis vandaag, dan halen we het infuus eruit he!". Niet veel later was ik vrij van slangen en naaldjes !!!! Joepie ... herwonnen vrijheid.

Ik mocht mij ook douchen en raar maar waar ... die douche had iets heel symbolisch ... ik maakte tijdens de douche in mijn hoofd de transformatie van patiënt naar mezelf. Het voelde of die douche de echte start betekende van mijn nieuwe ik : patiënt af ... and off we go!

Na de douche deed ik mijn kleren aan (nee, geen pijama!) en ik nam mijn ontbijt. Ik zorgde ervoor dat ik, tegen dat de dokter kwam niet meer in mijn bed zat, maar wel op een stoel ... ik was immers klaar om naar huis te gaan ... Rond half 10 kwam dokter Hendrickx met de assistent binnen. Hij had geen witte schort aan wat het allemaal wat informeler maakte. Hij was tevreden over mijn eetprestaties en wenste me veel succes!!! De papieren lagen klaar en ik mocht naar huis !!!! Jihaaa!!!!

Omdat Guy een zware week met veel te korte nachtjes achter de rug had, wachtte ik nog tot na 10 uur om hem te bellen... Hij beloofde me om verder wakker te worden, te ontbijten en me daarna te komen halen ... Ik maakte mijn valies, zette alles klaar voor vertrek en toen ... viel er een server uit op zijn werk en tja ... hij was van wacht ... Zucht!

Ondertussen kreeg ik het erg koud. Ik dacht dat het van de weinige calorieën was die ik binnen kreeg en ook wel van de spanning omdat ik naar huis mocht. Ik was al terug op mijn bed gekropen - onder de dons om - mezelf te verwarmen toen ik op de gang hoorde dat er nog kamers waren waar de mensen kloegen van de kou ... De verwarming bleek in enkele kamers gewoon compleet uitgevallen te zijn ... Tja !

Rond 12 uur stond Guy er dan toch om mij op te halen ... Nadat ik alle papieren was gaan ophalen, nog wat goede raad had gekregen van de verpleegkundigen en hen vriendelijk had bedankt voor de goede zorgen konden we vertrekken: op weg naar huis, op weg naar een nieuw begin. De wandeling naar de auto deed deugd, ondanks het miezerige weer.

Eens thuis gekomen stortte ik me op weer een bouillonnetje ... heerlijk. In de loop van de namiddag maakte ik voor mezelf heel dunne appelmoes ... ook dat was genieten. Voor Guy was het wel wennen om mij te zien genieten van kleine dingen en te wennen aan de hoeveelheden. Hij was ook echt bezorgd : "mag dit al wel?" heb ik die eerste dag vaak gehoord.


Rond een uur of vijf was ik uitgeteld na een lastige nacht en ben ik even in mijn bed gekropen ... Hoewel de matrassen van het ziekenhuis objectief gezien zeker beter waren dan die van ons, gaat niets toch boven je eigen bed hoor !!!!!



(verslag geschreven op maandag 13/01 in de namiddag)