Dag 1 van mijn nieuwe leven : "de verbouwing"

Donderdag ochtend op een ontiegelijk vroeg uur ging mijn wekker ... kwart na vijf stond ik springlevend (of water voor moet doorgaan) naast mijn bed om mij te gaan douchen met de isobetadinezeep. Tegen dat ik terug uit bad was had ik Guy al een keer of vijf opgeroepen en ja hoor ... tegen kwart voor zes was hij uit zijn bed en rond half zeven zaten we zelfs in de auto op weg naar het ziekenhuis.

Terwijl Guy buiten zijn sigaretje stond te roken, stond ik daar bij die grote rijzige poort ... het Stuivenberg ziekenhuis blijft wel een mooi ziekenhuis en de gebouwen zijn zelfs wat statig.  Daar stond ik dan als klein mensje bij die grote poort met mijn valiesje tussen andere vroege bezoekers, ongetwijfeld, elk met hun eigen verhaal ...

Toen de poort open zwaaide kon iedereen niet snel genoeg binnen zijn om aan te schuiven bij het loket van opnamen. Ik wist dat ik als eerste zou worden opgeroepen omdat mijn operatie gepland stond om half acht. Toen dat gebeurde waren dan ook echt alle ogen op mij gericht en krijg je van die blikken "hey wij waren hier eerst". Ik heb het niet aan mijn hart laten komen.

Van daaruit gingen we recht naar de afdeling waar ze mij al stonden op te wachten. Geen tijd te verliezen: kleren uit, operatieschortje aan en bed in. Tijd voor een foto en hop ... op weg naar het OK. Op dat moment was het ongeveer kwart over zeven. Dat ik in die korte tijd op de kamer vergat om nog even te gaan plassen, zou ik me de rest van de dag nog beklagen.

In de wachtruimte bij het operatiekwartier had ik alle tijd om het allemaal af te zien ... Ik zag de dokters en verpleegkundigen toekomen in hun gewone kleren en even later sommige opnieuw passeren in hun operatieoutfit ... Het ging er ontspannen aan toe, en ik voelde geen stress. Daar merkte ik dus wel dat ik nog naar de wc moest, maar dat kon daar niet meer, enkel op de bedpan ... tja ... dat was ook geen winst vond ik en dus heb ik dat maar gelaten.

Omdat ik als eerste in de operatiezaal geopereerd werd moesten ze alles nog in gereedheid brengen. De anesthesist zei al lachend dat het de eer is van de eerste om de 'mise en place' mee te maken ... Tien minuten later waren we al bij het 'voorgerecht' en viel ik in een diepe slaap... om weer wakker te worden op recovery. Ik kan me nog weinig herinneren van dat moment en ook niet van mijn terugtocht naar de kamer.

Die eerste uren heb ik veel geslapen en telkens ik wakker werd, was ik blij dat Guy er was ... voldoende geruststelling om opnieuw weg te zakken in een droomloze slaap. Na een uurtje wilde ik een sms sturen naar enkele mensen om hen gerust te stellen, maar de letters danste voor mijn ogen. Guy heeft het werk mogen doen want het ging me niet af. Wat ik mij ook herinner is dat ik toch even moest kijken naar de pleisters op mijn buik om mij er van te vergewissen dat 'de verbouwing' echt had plaatsgevonden.

Niet veel later moest kreeg ik braakneigingen en moest ik tegelijk ook plassen. Omdat ik het bed niet uit mocht moest dit op de bedpan ... ik ga jullie de details besparen, maar ik ben er niet in geslaagd het bed droog te houden en dat vond ik misschien nog het meest traumatische van heel mijn opname. De verwarming op mijn kamer borrelde de hele tijd en het voortdurend horen lopen van water hielp uiteraard niet als je moet plassen. Met de hulp van mijn persoonlijke 'verpleger' kwam het uiteindelijk wel goed, maar hij was er minder mee opgezet dat ik hem zulke werkjes liet doen waar hij niet eens voor betaald werd (grapje). Ik merk nu bij het zien van de foto's ook dat ik in de loop van de middag een t-shirt heb aangetrokken omdat ik niet langer 'bloot' wilde liggen. Ik heb Guy blijkbaar uitgelegd hoe dat moest met die infusen, maar ook dat was allemaal gewist uit mijn geheugen.

Een assistent van dokter Hendrickx is komen zeggen dat de operatie goed verlopen is maar of hij meer details heeft gegeven, moet ik jullie schuldig blijven want ook dat weet ik niet meer. Ik was toen wel straf want ik heb er zelfs aan gedacht om een vraag te stellen rond ontstekingsremmers in opdracht van dokter Borms. Ik blijf het vreemd vinden dat ze een hele uitleg komen doen terwijl je nog zo stoned bent als iets ...want de inhoud van het gesprek moet ik nu, na de feiten toch wel reconstrueren samen met Guy.

Rond een uur of zes was de narcose echt uitgewerkt en kon ik zelfs even gefocust blijven .... Guy vertrok naar huis en ik bleef achter voor wat mijn eerste avond en nacht in Stuivenberg zou worden. Om iets na acht uur mocht ik eindelijk mijn bed uit, naar de wc en kon ik ook een pijamabroek aantrekken ... Het lijken details, maar uiteindelijk gaat het over gevoel van eigenwaarde en ik vond het echt belangrijk dat ik die dingen al kon ... Vanaf dan mocht ik ook beginnen drinken ... 1 glas gespreid over 12 uur ...

Al bij al ... tevreden over dag 1. Dankbaar dat Guy er, ondanks zijn examen de volgende dag, gewoon was ... ook al was het voor hem een ongelofelijk vermoeiende en zenuwslopende dag. Als ik mezelf nu op de foto's van toen zie begrijp ik zelfs waarom hij, als 'realist' er toch niet helemaal gerust in was dat het zou goed komen. Zo heel fris zag ik er toch nog niet uit :-)

(geschreven op zaterdagavond 11/01)