Morgen = d-day!

Morgen is het d-day. Over minder dan 24 uur start de operatie die mijn leven voorgoed zal veranderen. Ik ben nog steeds vrij rustig, hoewel gisterenavond in mijn bed de stress even toesloeg : geen twee dagen meer, alleen nog twee nachten voor de operatie. Het gaat nu echt gebeuren !!!!!!

 

Vermoedelijk zal het mijn laatste schrijfseltje zijn voordien en ik wil dan ook graag even achterom kijken en vooral ook vooruit blikken. De vragen "hoe ik het zo ver heb kunnen laten komen" en "of er geen andere opties meer waren" spoken soms nog wel eens door mijn hoofd. De onzekerheid over de toekomst doe me fantaseren en verlangen, doet me hopen op zo weinig mogelijk ongemakken, maar dat alles overgoten met een dikke saus van vertrouwen en positivisme!

Hoe wordt een mens zo dik? Daarop is niet zo gemakkelijk een antwoord te geven. Er zijn  1001 factoren die op elkaar inspelen en elkaar versterken:  lichamelijke en mentale, interne en externe.  Ongetwijfeld heb ik in het verleden fouten gemaakt en de grootste fout was dat ik de lange termijn gevolgen van overgewicht zwaar onderschat heb. Ik heb vanuit angst voor het jojo-effect en omdat ik me eigenlijk wel goed voelde in mijn vel (was het niet de maatschappij die een probleem had met mij) veel te lang gewacht met de eerste serieuze dieetpogingen en ik heb het veel te ver laten komen. Ik wil en kan daarvoor de verantwoordelijkheid bij niemand anders leggen dan mezelf.

De laatste 10 tot 15 jaar waren die dieetpogingen er wel ... streng en  minder streng, op mezelf of begeleid, met resultaat en zonder resultaat, ... Mijn zelfvertrouwen nam af, het vertrouwen in mijn lichaam, dat helemaal anders reageert op diëten dan bij de andere mensen, slonk weg. En toch ... vond ik elke keer de moed om opnieuw te beginnen aan het volgende afslankproject ...

De kink in de kabel is niet mijn gezondheid die het laat afweten. Ik voel me nog steeds gezond en goed. De kink in de kabel zijn mijn gewrichten : van thuis uit al niet de beste fabricage en door mezelf al jaren over belast. Dat invalideert en maakt dat ik nu de beslissing heb genomen die ik nooit zou nemen : ik laat mezelf opereren om te vermageren. Ik ... die daar mijn gedacht over had en die het "de gemakkelijkste weg" vond en ik die zoveel schrik had om te laten snijden in een gezond lichaam.

Als er iets is dat ik de voorbije maanden heb geleerd, dan is het wel dat ik een compleet verkeerd beeld had over vermageringsoperaties: het beslissingsproces, de gevolgen op je verdere leven, de complicaties, ... Ik heb veel geleerd en ik heb ook geleerd dat het geen "easy way out" is, maar een laatste redmiddel waar de meeste mensen niet onbezonnen voor kiezen.

De voorbije twee maanden zijn voor mij een proces geweest waarin ik een hele weg heb afgelegd ... Deze blog heeft me daar ook bij geholpen ... mijn gedachten op een rijtje krijgen ... de openheid naar de buitenwereld ... het kwetsbaar opstellen. Nog voor ik aan mijn operatie begin, voel ik me een rijker mens !

En dan wil ik vooruit kijken ... het is nog een beetje onwerkelijk, maar morgen start mijn nieuwe leven echt. Nu gaat het gebeuren !!!!! Dat nieuwe leven betekent :

• nooit meer boterhammen eten van een lekker vers brood om daarna tot de conclusie te komen dat het erover was
• nooit meer rap een glas water snel achterover kappen
• nooit meer onbedachtzaam suiker of vetten eten
• altijd rekening houden met opname van vitaminen en mineralen
• altijd bedacht zijn op een dumping
• leven met de onzekerheid dat je niet weet hoe je lichaam op lange termijn zal reageren op de operatie

Maar ook uitkijken

• naar terrasstoelen en cinemastoelen of buszitjes die niet knellen
• naar het feit dat mijn kinderen zich niet moeten verdedigen als hun vriendjes hen zeggen dat ze wel een dikke mama hebben. Hoewel zo het voor me opnamen, zal ik blij zijn dat het niet meer hoeft
• naar nooit meer de vernietigende blikken van mensen die je nakijken en die dik zijn associëren met dom, lui en geen karakter
• naar een minder gewichtig leven, letterlijk dan. Ik kan het mij haast niet voorstellen
• naar genieten van eten, maar dan gewoon met kleinere porties
• naar een te groot aanbod aan kleren gewone maten en niet meer weten wat te kiezen ...
• naar laarzen die ik kan aandoen omdat mijn kuiten eindelijk minder dik zijn
• naar wennen aan je nieuwe lichaam en het opnieuw associëren met jezelf

En voor mij het alleberlangrijkste

• hopen dat ik terug op een pijnvrije manier kan bewegen als die verdomde knieën minder lasten moeten dragen
• daardoor opnieuw beweeglijk, vitaal, sportief, ondernemend kunnen zijn
• hopen dat ik misschien, ooit, terug kan gaan wandelen in de bergen ... niet hoog, niet ver, ... maar wel zonder dat ik de gezondheid van mijn knieën verder ondermijn

 Ik wil iedereen al bedanken voor de kaartjes, de steunbetuigingen, de lieve wensen, de praktische hulp, het luisterend oor, de kritische bedenking, de vriendschap... Zonder jullie allemaal zou ik me ongetwijfeld minder sterk voelen en met minder vertrouwen de operatie tegemoet gaan !!!!!