Stress? Wijze woorden van Seppe

Met mijn laatste blog heb ik blijkbaar bij heel wat mensen een gevoelig onderwerp aangesneden. Ik kreeg tot nu toe slechts twee reacties en dat was dan van mensen die emoties herkenden of er door geraakt waren. We zijn hier zelfs even gaan checken of reageren nog mogelijk was, maar dat blijkt in orde te zijn. Beide reacties waren heel fijn trouwens. Uiteraard schrijf ik geen blogs om antwoorden te krijgen, maar het is wel opvallend minder dan bij mijn vorige schrijfseltjes en daaruit concludeer ik dus maar even dat er toch nog een taboe rust op het delicate thema van mijn vorige blog.

Ook hier thuis leeft iedereen op zijn eigen manier toe naar de operatie toe. Voor mezelf betekent dit vooral dat ik de stress probeer te onderdrukken en dat ik nog van zoveel mogelijk dingen wil genieten. Guy heeft eerder de reactie om niet te veel te praten over risico's en dergelijke en zich op andere dingen te storten. Ik meen te weten en aan te voelen dat hij er wel mee bezig is, maar in stilte.

Vanmiddag zat ik met mijn vier kids in de auto op weg naar hun papa. Ik vertelde hun dat ik de indruk heb dat Guy soms best wel stressy is door de op til zijnde operatie. Omdat ik bij mijn kids de dingen vaak nogal concreet moet benoemen vroeg ik hun op de man af en elk individueel of zij ook zenuwachtig zijn.

De eerste die volmondig toegaf dat ze superrrrrrrr zenuwachtig is, was Soetkin. "En dan vooral omdat ik niet weet hoe jij er binnenkort gaat uitzien en ook wel een beetje voor de operatie". Ze bracht dit met haar eigen hoge stemmetje en haar rollende Franse 'r' en het klonk best wel schattig.

Seppe reageerde daarop dat hij niet zenuwachtig is en dat ook niet wil zijn. "Ik zou je er niet mee helpen als ik zenuwachtig ben. Bovendien, stel dat het toch ergens mis zou lopen, dan zijn dit voorlopig de laatste normale dagen vooraleer we beginnen aan een lange tijd van abnormale dagen. Dan wil ik die laatste gewone dagen niet verpesten door stress he!" Rationele maar wijze woorden van mijn 15 jarige zoon ... Ik ga er de komende dagen als de stress toch de overhand dreigt te nemen nog eens aan terugdenken.

Rune wist eigenlijk niet of ze zenuwachtig is of niet en Tijs is er in zijn hoofd niet zoveel mee bezig. Omdat hij op internaat zit gaan dit soort dingen vaak aan hem voorbij en dat is ook in dit geval zo ...

Donderdag begint mijn predieet. Dat wil zeggen dat ik vanaf dan geen koolhydraten (pasta, aardappelen, rijst, brood, suiker) en zeer beperkt vetten mag eten. Dan wordt het allemaal nog concreter ...

Morgen en overmorgen ga ik nog eens goed genieten en een feestje vieren ...

Wat als .... maar vooral een positieve noot !

De minuten van mijn oude leven tikken langzaam weg ... Nog 7 dagen en ik begin aan mijn predieet, nog 14 dagen en ik wordt geopereerd. Mijn nieuwe leven komt er nu wel heel snel aan en dat is best wel spannend!

Ik heb genoten van deze laatste kerst met grote maag en heb uiteraard veel te veel gegeten. De weegschaal zal niet helemaal blij zijn met mijn escapades van de laatste dagen, maar het was echt voor de allerlaatste keer dat ik met kerst onbeperkt kon genieten van nog een aardappelkroketje of nog een aperitiefhapje of ...

De voorbereidingen worden steeds concreter ... ik heb me daarstraks nog een bus modifast aangeschaft zodat ik die al heb voor tijdens het predieet. Verder ben ik met een vriendin aan het overleggen om een lijstje aan te maken met adressen en telefoonnummers voor mensen die ons kunnen helpen als ik onverhoopt toch langer in het ziekenhuis moet blijven. Niet leuk om zo te denken, maar ergens geeft het ook wel rust. Het is goed te weten dat als er iets misloopt, er mensen zijn waarop Guy en de kinderen kunnen terugvallen. 

Als ik dan zo even aan de risico's denk, dan denk ik terug aan een zaterdag enkele weken geleden.  In de voormiddag was ik naar de begrafenis geweest van een heel klein, lief jongetje dat veel te vroeg gestorven was. In de namiddag had ik een afspraak in Nederland met enkele Nederlandse vriendinnen. Eerst gunde ik mezelf de tijd om met Guy even bij te komen van de heftige emoties van de voormiddag om dan daarna de autorit naar Amersfoort aan te vatten. De rest van de bende had al een hele stadswandeling achter de rug en ik zou aansluiten bij het etentje 's avonds.

In de auto op weg daar naartoe heb ik in mijn hoofd heel de tijd afscheidsbrieven zitten 'schrijven' naar elk van de kinderen, naar mijn familie, naar mijn vriend(inn)en, naar Guy, naar iedereen die ik ken. Dat gebeurde niet omdat ik het risico van de operatie heel groot inschat, maar wel omdat ik weet dat er een risico is en ik heel sterk in een sfeer van "afscheid nemen in sterkte" ondergedompeld was.  Ik probeerde het van me af te zetten, maar het lukte me niet om het helemaal los te laten. Elke brief begon ongeveer met deze zin : "Lieve huppeldepup, als je deze brief leest, wil dit zeggen dat er iets niet volgens de planning is gelopen. Ik heb deze brief ook niet geschreven met het idee dat er iets zou mislopen, maar het feit dat je de brief toch in handen hebt, wil zeggen dat de de dingen anders gegaan zijn dan voorzien ... " Achteraf gezien was dit helemaal geen deprimerende autorit of een eng gevoel, maar in gedachten een heel intiem iets met de mensen die me dierbaar zijn ... Heel moeilijk om dit uit te leggen.

Soms is het jammer dat je gedachten niet kan noteren, want, al zeg ik het zelf, er zaten heel mooie en intense brieven tussen die, als ik er ooit niet meer zou zijn, voor de lezer wel wat konden betekenen. En toch ... eens ik uit die intieme sfeer van afscheid nemen was, was de intentie om die brieven te schrijven ook weg... De woorden die als vanzelf uit mijn gedachten opborrelden zijn weer weg en de zinnen komen, zelfs als ik zou willen, niet meer. Ik heb de brieven dus nooit echt geschreven ... en ik weet niet of ik daar spijt van moet hebben of niet. Het is ook griezelig om die brieven te schrijven en het voelt een beetje aan alsof ik het lot zou willen tarten. Ik wil er gewoon niet van uit gaan dat er iets fataal gaat gebeuren ... Fataal is definitief, is over and out en daar ben ik nog lang niet aan toe. Ik kies niet voor dood. Ik kies voor leven, en meer bepaald voor een leven met meer beweeglijkheid en  meer kwaliteit van leven. Ik kies er voor om een dynamische mama en partner te zijn. Ik wil er terug helemaal staan : niet alleen mentaal, maar ook fysiek !

En stel dat ik toch heel veel pech zou hebben, dan heb ik maar een belangrijke boodschap voor de mensen die me omringen en die kan ik het beste weergeven met een liedjestekst van Bram Vermeulen

Klein liedje

Klein liedje

Klein liedje, voor jou

Klein liedje

Klein liedje

Omdat ik van je hou ! 

En dit moet niet enkel gezegd worden als er slecht nieuws is, maar ik wil het ook de wereld in sturen op een dag als vandaag als alles gewoon goed gaat !