Ook hier thuis leeft iedereen op zijn eigen manier toe naar de operatie toe. Voor mezelf betekent dit vooral dat ik de stress probeer te onderdrukken en dat ik nog van zoveel mogelijk dingen wil genieten. Guy heeft eerder de reactie om niet te veel te praten over risico's en dergelijke en zich op andere dingen te storten. Ik meen te weten en aan te voelen dat hij er wel mee bezig is, maar in stilte.
De eerste die volmondig toegaf dat ze superrrrrrrr zenuwachtig is, was Soetkin. "En dan vooral omdat ik niet weet hoe jij er binnenkort gaat uitzien en ook wel een beetje voor de operatie". Ze bracht dit met haar eigen hoge stemmetje en haar rollende Franse 'r' en het klonk best wel schattig.
Seppe reageerde daarop dat hij niet zenuwachtig is en dat ook niet wil zijn. "Ik zou je er niet mee helpen als ik zenuwachtig ben. Bovendien, stel dat het toch ergens mis zou lopen, dan zijn dit voorlopig de laatste normale dagen vooraleer we beginnen aan een lange tijd van abnormale dagen. Dan wil ik die laatste gewone dagen niet verpesten door stress he!" Rationele maar wijze woorden van mijn 15 jarige zoon ... Ik ga er de komende dagen als de stress toch de overhand dreigt te nemen nog eens aan terugdenken.
Rune wist eigenlijk niet of ze zenuwachtig is of niet en Tijs is er in zijn hoofd niet zoveel mee bezig. Omdat hij op internaat zit gaan dit soort dingen vaak aan hem voorbij en dat is ook in dit geval zo ...
Donderdag begint mijn predieet. Dat wil zeggen dat ik vanaf dan geen koolhydraten (pasta, aardappelen, rijst, brood, suiker) en zeer beperkt vetten mag eten. Dan wordt het allemaal nog concreter ...
Morgen en overmorgen ga ik nog eens goed genieten en een feestje vieren ...
na 3 pogingen lukt het misschien nu wel om te reageren...
BeantwoordenVerwijderenleen
onder het motto 'maak je geen zorgen over de zorgen van morgen' sluit ik aan bij Seppe. Ik volg je blog, ben er echt mee bezig, maar ik heb vertrouwen in jou, in de dokters... dat is misschien niet superrealistisch maar wel hoopvol. Niet dat ik je realisme verwijt, hoor .
BeantwoordenVerwijderenleen dus
VerwijderenDerde keer goede keer :-)
VerwijderenIk ben zelf ook hoopvol en probeer realistisch te zijn. Soms neemt angst even de overhand, zowel bij mij als bij mijn huisgenoten, maar meestal lukt het wel om er positief tegenover te staan !!!! Het klinkt raar, maar door zo intens naar die operatie toe te leven, kijk ik er ook wel naar uit !
op 1 januari wensen we iedereen een gelukkig jaar en een goede gezondheid.
BeantwoordenVerwijderenHet is als een soort routine dat dit gezegd wordt.
Maar speciaal voor jou An is het een welgemeende wens. We hopen dat je stralend zult herboren worden in je nieuwe leven en dat 2014 voor jou en je omgeving een heel gelukkig jaar wordt.
Moeke
Moeke, Dankjewel ... het is een heel mooie wens die me ook echt raakt !
Verwijderenha An, ik had niet eerder gereageerd omdat ik er de tijd niet voir had, had niet met de inhoud van je bericht te maken. Ben nu aan het bijlezen, dus vandaar. Wat zijn jouw kinderen nuchter zeg, en wat gaaf dat je dit met hen kan bespreken. Ik denk dat mijn twee volwassen kinderen niet eens zo goed zouden reageren. Mooi om op terug te kijken en geniet van deze momenten. Hoe reageert hun papa op de komende ontwikkelingen?
BeantwoordenVerwijderenHey Veev,
VerwijderenHun papa staat achter de beslissing die ik genomen heb. Hij is wel bang denk ik en emotioneel. Vooral na mijn blog "wat als ..." had hij het even niet zo gemakkelijk. Hij las daarin vooral ook de dingen waarover je je zorgen kan maken en minder de hoopgevende dingen. We kunnen er wel over praten, dus dat is al veel he.
Dit herken ik van bij mijn kinderen.... kleine mensjes maken zich ook zorgen. Ze zien hun mama graag gewoon zoals ze is..... en ik weet zeker dat ze nadat je dit gedaan hebt, gaan stralen naast hun mama vooral als ze een nieuwe outfit mee gaan zoeken..... Kinderen zijn ook mee fier... En als ze weten wat er gaande is dan kunnen ze hier ook rekening mee houden. Het komt er toch weer eens op neer dat je moet praten... uitleggen... laten bezinken om dan nog eens te praten..... Je blijft hun mama.
BeantwoordenVerwijderenIK moet bij dit blog denken aan een mama van school. We hebben haar zien aftakelen en letterlijk wegsmelten tijdens haar gevecht tegen kanker maar ik heb ook haar zoon gezien die elke dag opnieuw straalde en gelukkig was dat zijn mama er nog was.
En bij jou gaat het alleen maar over een positieve verandering die niet van dag 1 naar dag 2 veranderd maar stapsgewijs.... ze zullen samen met jouw hierin kunnen groeien naar de nieuwe ik..... En binnen een jaar weten ze al bijna niet meer dat hun mama een maatje meer had.....
Dag Stien,
VerwijderenHet klopt inderdaad dat praten het belangrijkste is ...
Zeker Soetkin wil alles weten. Rune zegt niet zo veel, maar luistert mee met de gesprekken die ik heb met Soetkin en doet af en toe haar zegje.
Vanmorgen overliep ik met de meisjes de planning voor volgende week en ik vertelde heb dat we op woensdagavond al afscheid nemen omdat ik donderdag ochtend heel vroeg vertrek. Ik zei daarbij uitdrukkelijk dat het afscheid voor even was ...Waarop Soetkin zei : "en als je dan dood gaat?"
Dat vind ik zo knap aan kinderen dat ze die vragen gewoon stellen. Ik heb ook niet ontkent dat ik kan doodgaan van de operatie. Maar ik heb de kans geminimaliseerd door de vergelijking te maken met de kans dat zij dood gaat als ze naar de bakker gaat. Daarop zei ze : "die kans is misschien nog groter, zeker als ik niet op let en zo verstrooid ben en zottekes doe."
Wij als volwassenen maken vaak problemen en zien taboes waar die er voor kinderen niet zijn.
Ik ben er zeker van dat ze er wel aan gaan wennen, maar dat heeft tijd nodig. Soetkin wil het liefst van al nu al weten hoe de toekomst er uit zal zien, met alle mogelijke details. Het feit dat dat niet kan, maakt haar onrustig. Maar als het dan zo ver is zal zij ook wel stralen.