Over een blubberbuik die zal flodderen

Zoals ik in een vorige blog al eens aangaf  heeft Soetkin een heel visueel beeld over hoe ik er uit ga zien ...
het beeld van een veel te grote zak vel met veel te weinig mama in kan ze heel moeilijk loslaten. Ik geef jullie enkele voorbeelden van hoe ze met de situatie omgaat.  Het lijkt me duidelijk dat Soetkin, net zoals ik trouwens, in beelden denkt.

• Ze vraagt er regelmatig achter en zoekt bevestiging in wat er nu eigenlijk staat te gebeuren. Ze loopt dan bijvoorbeeld op straat naast mij en maakt een schuddende beweging met haar buik terwijl ze "flodder, flodder, flodder" scandeert. 
• Ze vraagt of mijn buik, als ik voorover ga hangen, bijna tot aan de grond gaat komen en uiteraard doet ze hierbij zelf de nodige bewegingen en dito gelaatsuitdrukkingen. 
• Ze vertelt me dat ze denkt dat ik er ga uit zien als een ballon die eerst was opgeblazen en waar de lucht daarna uit is gegaan.

Eigenlijk vind ik het niet echt leuk dat ze zo over me praat en zeker niet als ze dat 'en plein public' doet. Maar Soetkin zou Soetkin niet zijn als ze het niet zo plastisch zou uitdrukken en dus laat ik het maar gebeuren. Ik besef ook heel goed dat ze dit absoluut niet doet om mij te kwetsen en dat maakt natuurlijk ook al veel. De andere kinderen vinden het duidelijk ook niet kunnen, berispen haar dan en proberen haar uit te leggen dat het niet gepast is om zo over je mama te praten. Soms wel hilarisch, die interacties.

Soetkin heeft het natuurlijk wel over een realiteit. Ik heb na mijn vier zwangerschappen al een buik die stevig uitgerokken is. Blijkbaar hebben we weinig collageen in de huid, want ook dat is een familietrekje: ons moeke en mijn zussen hebben meer zwangerschapsstriemen dan gemiddeld. En ook al heb ik trouw crème en olie gesmeerd,  mijn zwangerschapsstriemen  zijn er als stille getuigen van 4 toffe kinderen. Zelfs als ik niet zou afvallen, zou een buikwandcorrectie eigenlijk geen overbodige luxe zijn.

Nu ik begonnen ben aan het gastric bypass-verhaal en de keuze maak om drastisch af te vallen, weet ik dat ik tegelijk ook de keuze maak om achteraf iets met mijn veloverschot te doen. Het ene is onlosmakelijk verbonden met het ander. Als ik met dit lichaam bijvoorbeeld 40 kg kwijt geraak, dan kan ik niet anders dan ook iets aan mijn buik laten doen omdat de hangede 'lellen en vellen' zoals Annette Brom het noemt in haar boek, gewoon te veel last zouden geven ... En die operatie is iets waar ik mogelijk nog minder naar uit kijk dan naar mijn gastric bypass. Een buikwandcorrectie of misschien nog meer een total body lift zijn ingrepen met grote wonden die moeten herstellen en dat schrikt me wel wat af.

Maar goed ... we zitten op de trein ... en die zal wel bollen ... Dat zijn zorgen voor later!