Hoe gaat het nu met mijn knie?

Ik krijg van heel wat mensen de vraag hoe het nu met mijn knie gaat ...

Wel ... het gaat goed.

Als ik het vergelijk met mijn operatie van twee jaar geleden gaat het zelfs heel goed ...
Ik heb weinig pijn. Eigenlijk alleen in de ochtend omdat ik 's nacht in mijn bed blijkbaar vreemde dingen doe of een houding aanneem waar mijn knie niet blij mee is. Ik kan in huis rondlopen zonder krukken en ook dat gaat goed.

MAAR het gaat eigenlijk te goed want ik moet me nu dus constant in houden. Ik mag minder dan ik kan en dat is voor mij vrij lastig ... Ik hou er namelijk niet van om minder te doen dan ik zou kunnen doen. Ik doe  mijn best en laat bewust een aantal dingen die te veel belasting zouden geven : auto rijden doe ik niet, naar de winkel gaan laat ik aan anderen over, ... maar als je zonder al te veel pijn op een gewone manier de trap op en af kan dan is het lastig om het voetje voor voetje te doen omdat het nog niet mag ! 

Gisteren ben ik voor het eerst weer naar Peggy geweest, mijn lieve buurvrouw en kiné... Peggy is mijn rots in de branding. Ik ben er van overtuigd dat ze weet waar ze mee bezig is en vertrouw haar volledig als het over mijn knietjes gaat. Peggy heeft me gisteren nog maar eens op het hart gedrukt dat ik heel voorzichtig moet zijn met het kraakbeen dat pas "geschaafd" is en ik er absoluut geen druk op mag zetten. Zucht ... maar ik probeer braaf te zijn en te luisteren. Wat die trap betreft hebben we trouwens een compromis ... trap op mag ik nu op de gewone manier als ik het heel voorzichtig doe, trap naar beneden moet ik wel voetje voor voetje ... De onderhandelingen hebben hun vruchten afgeworpen want ik ben nu heel braaf en hou me aan de afspraak.

Deze week had ik niks buitenhuis ingepland ... weekje verplichte rust dus ! Voor het geval jullie je moesten afvragen waar ik dus overdag zoal mee bezig ben ?

Mijn computer is mijn goede vriend en mijn toegangspoort tot de wereld.Ik zwerf rond op facebook, schrijf artikels voor mijn blog,  bekijk het nieuw en lees de krant op de tablet. Daarnaast zijn er ook heel wat mensen die weten dat ik thuis ben en die me vragen om hand- en spandiensten. Dat zijn dan dingen die ik meestal op de computer kan doen ... Ik weet soms niet waar te beginnen op mijn to do-lijst, maar ik doe het wel graag en het vult mijn dag.

Van op een afstand volg ik wat er gebeurt op school en met mijn leerlingen. Ik blijf standby voor overleg met mijn vervangster en ook de leerkrachten weten me af en toe nog wel te vinden. Nu dit laatste neem uiteraard af in intensiteit nu ik al zo lang afwezig ben ...

Daarnaast doe ik dagelijks oefeningen in het kader van mijn revalidatie. Op de moment zijn die fysiek zeker nog niet zwaar, maar ik moet ze wel inplannen. Deze week oefen ik op het bewust samentrekken en ontspannen van mijn quadriceps (spier aan de voorkant van je dijbeen) en de hamstrings (spier aan de achterkant van mijn dijbeen). Ik voel me precies als toen ik 18 jaar was en voor het eerst in een auto stapte ... wat is het moeilijk om de machine (mijn lichaam dus ) bewust aan te sturen. Voor de quadriceps lukt dat omdat ik die spier in het verleden nog al heb moeten oefenen maar ik heb daarstraks al twee keer een kwartier geoefend om te voelen of ik mijn hamstrings voelde samen trekken of niet ... Ik denk dat ik ze gevonden heb, maar er is nog werk aan de winkel. Verder leg ik ook twee keer met dag ijs op die knie.

Oh ja ... en dan zijn er nog de examens ... elke namiddag krijg ik het gezelschap van Matthew en Seppe die de nodige aandacht vragen : ordenen van cursussen, samenvatten, nakijken en  afprinten van de laatste opdrachten, ondervragen, supporteren, ... Ik heb het deze week allemaal heel trouw gedaan ... want ik heb er nu toch tijd voor. En het moet gezegd ... ze zijn wel goed bezig !

Volgende week staan er nog een bezoek aan de tandarts en een voormiddag onderzoeken in het Stuivenberg op het programma. Vooral dat laatste zal een hele uitdaging zijn voor mijn knieën omdat ik echt de hele voormiddag van hut naar her moet gaan. Ik denk dat ik die dag mijn krukken toch maar braaf ga meepakken om mijn knietjes niet te overbelasten.

Ik ben nu al meer dan een maand thuis en heb echt nog geen seconde de tijd gehad om me te vervelen ...