Uit eten zoals een prinses

Vier jaar geleden gingen Guy en ik in de periode van oudjaar een paar dagen naar een huisje in De Haan. Ik had het heel erg moeilijk toen, want we hadden net de beslissing genomen dat Tijs de overstap naar buitengewoon onderwijs zou maken. Ik, die als GON-begeleider al vaker ouders had begeleid in de overstap van hun kind naar buitengewoon onderwijs, dacht dat ik wel wist hoe dat voelde. Maar ik had het er zo lastig mee: tranen met tuiten heb ik gehuild. Rationeel wist ik dat het de beste oplossing was en emotioneel vond ik het ongelofelijk zwaar omdat je verwachtingen moet loslaten, omdat je nieuwe onzekerheden creëert, omdat je je kind uit zijn vertrouwde omgeving haalt, ... en omdat niemand je op voorhand kan vertellen of je wel de juiste beslissing neemt.

Tot op de dag van vandaag zeg ik af en toe wel eens aan een collega dat je maar kan beseffen wat het met je doet, als je het zelf hebt meegemaakt. Ik ben er het levende bewijs van.  Ondertussen ben ik trouwens heel blij met de beslissing van toen, maar de herinnering aan die periode hangen voor mij toch wel nauw samen met die paar dagen uitwaaien aan zee.

Als ik er nu terugkijk, was het hoogtepunt een avondje uit in Oostende. Het was net na nieuwjaar en alle restaurantjes hadden nog nieuwjaarsmenu's in de aanbieding. Nadat we langs een paar horecazaken gewandeld hadden, kozen we voor een restaurant met een 7-gangenmenu van de chef dat eigenlijk ruim boven ons budget lag.  Met in het achterhoofd dat je maar één keer leeft en dat we het gewoon verdiend hadden (waaraan?) gingen we toch naar binnen met de vraag of ze nog een tafeltje voor twee hadden. En wat hebben we genoten !!!!!! We voelden ons als een prins en een prinses in een sfeer die enerzijds heel warm en gemoedelijk was en anderzijds heel professioneel en sereen. Niet alleen de sfeer was zalig, maar ook het eten was top: lekker, evenwichtig, verrassend, verfijnd, ... Enkele uren later stonden we buiten zonder dat we ook maar enigszins het gevoel hadden van te veel gegeten te hebben. Het was voor ons beiden een unieke ervaring waar we nog heel lang van hebben nagenoten.

De voorbije jaren hebben we alle twee nog regelmatig terug gedacht aan die zalige avond in restaurant van Eyck in Oostende. Het feit dat we de naam van het restaurant alle twee hebben onthouden zegt daar al wel iets over. Al heel vaak fantaseerden we over een verrassingsuitstap of een verjaardagsuitje of ... Regelmatig gingen we eens kijken op hun website wat de chef deze keer weer voorstelde als menuutje, ... Telkens botsten we wel op de een of andere praktische overweging : geen geld te besteden, te ver, niet genoeg tijd, geen betaalbare hotelkamer in de buurt (we willen alle twee graag van de lekkere wijn proeven, ... ). Maar ... het is er dus sinds die bewuste avond nooit meer van gekomen.

Nu komt er zo'n "nu of nooit"-gevoel in me naar boven. Voor Guy gelden nog steeds de praktisch bezwaren, maar hij begrijpt ook wel mijn standpunt. Dit ga ik denk ik echt nooit meer kunnen denk ik én het zou voor mij echt de kers op de taart zijn voor wat betreft het afscheid nemen van mijn oude leven ...

Iets in mij vindt dit ook wel een beetje decadent ... er zijn zoveel mensen die dit niet kunnen en die kerst en nieuwjaar eenvoudig zullen vieren, gewoon omdat er geen geld is om er iets extra's te doen.  En toch ... het zou niet eerlijk zijn als ik lieg over mijn eigen, misschien wel beetje egoïstische, gevoel.

Ik weet niet of we er nog in gaan slagen mijn droom uit te laten komen. Het hoeft van mij ook niet persé in dat zelfde restaurant in Oostende te zijn,  hoewel Guy dan wel aanhaalt dat we daar weten dat het goed is. Financieel moet dit lukken als ik hier mijn prioriteit stel omdat ik weet dat ik in deze periode wel een extraatje krijg. Toch weet ik nu al dat praktische bezwaren zwaar zullen doorwegen: werk, examens, tijd, afstand, ... Guy heeft al voorgesteld dat ik dit met iemand anders ga doen ... Ja - hallo - van mij mogen er andere mensen mee gaan genieten, maar ik wil wel dat HIJ er zeker bij is ... Zonder hem is het voor mij nog niet de helft van de pret. Wat is een prinses nu zonder haar prins ?

We hebben niet zoveel opties meer ... 1 januari is er eentje van. En dat is dan echt de allerlaatste dag want op 2 januari start ik met mijn predieet.

Ik wil er niet te sterk op hopen en toch ... als ik eerlijk ben, dan kan ik die droom niet helemaal loslaten. We zien wel hoe het loopt !