Ga ik suiker missen?

Naar aanleiding van het rituele afscheid van fastfood gisteren, vroeg ik me vanmorgen af of ik suiker ga missen.

Suiker is voor de meeste mensen heel belangrijk. Als je hen suiker afneemt, vergaat de wereld op zijn minst een heel klein beetje. Bij mij is dit voor alle duidelijkheid niet zo. Met suiker heb ik altijd een heel dubbele verhouding gehad, maar daarover straks meer. Eerst wil ik uitleggen waarom je beter geen suiker eet na een gastric bypass.

Als je na een gastric bypass te veel suiker of vetten eet, dan kan je last hebben van dumping. Dumping ontstaat wanneer de inhoud van de maag met te veel suiker terecht komt in het stukje dunne darm dat aan de maag gekoppeld werd. Dit stuk darm is niet voorzien voor de vertering van grotere hoeveelheden suiker, in tegenstelling tot de twaalfvingerige darm die na de operatie wordt overgeslagen. Op het moment dat de voedselbrij met te hoge suikerwaarde in de darm terecht komt, wordt er water onttrokken uit het lichaam naar de darm toe. Je krijgt dan een onbehagelijk gevoel. Hoe dit precies voelt, kan ik jullie uiteraard nog niet vertellen, maar de boekjes en het internet leren met dat het gaat over een slapheid, pijn in de buik, opgeblazen gevoel, hartkloppingen, misselijkheid, zweten, diarree.... Niet iedereen heeft last van het dumping syndroom en de ene persoon heeft er ook veel meer last van dan de anderen. Je hebt mensen die na een tijdje alles kunnen eten en je hebt mensen die nog geen appel kunnen eten zonder last te hebben van dumping. Dat blijft dus één van de grote onzekerheden tot enkele weken of maanden na de operatie ... waar ga ik nog tegen kunnen?

In tegenstelling tot sommige andere klinieken, wordt in Stuivenberg het gebruik van suiker volledig ontraden. Dumping wordt gezien als hulpmiddel om overmatig snoepen te voorkomen (zoiets als straffen na een foutje) omdat het eten van suiker, iets waar je lichaam overigens wel aan zou kunnen wennen, de lange termijn resultaten van de operatie in gevaar brengt .

Ik had beloofd iets te vertellen over mijn relatie met suiker en daarvoor moet ik terug naar mijn kindertijd.  Tijdens mijn baby-, peuter- en kleutertijd ben ik opgevoed binnen een (toen nog) streng macrobiotisch regime.  We aten een heleboel dingen niet en wat we aten was vaak niet kind-vriendelijk. Eten was daardoor niet iets leuks. Mijn ouders gaven ook kooklessen in de macrobiotiek en dat waren wel lekkere maaltijden, maar gewoon doordeweeks was het eten saai en heel vaak hetzelfde. In die periode was suiker al uit den boze omdat dat te 'yin' was. Mijn vader was nog voor mijn geboorte gestopt met het eten van suiker omdat hij er van overtuigd was dat het "vergif" was en een enorme belasting op je lichaam. Het feit dat mijn grootvader al heel jong geconfronteerd werd met diabetes zal er volgens mij zeker toe bijgedragen hebben dat hij die dingen zo zwart-wit bekeek. Ze kozen bewust voor deze manier van eten en in de volle overtuiging dat dit, ook voor ons als kinderen, het beste was wat ze ons konden bieden. "Je bent wat je eet" was hun in die tijd al zeker niet vreemd.

Later versoepelde hun visie op voeding en aten we minder strikt macrobiotisch. Wat bleef was de keuze voor biologische voeding, dat we enkel op zondag vlees aten en dat we nooit (maar dan ook echt nooit!) suiker mochten eten of koffie mochten drinken. Die koffie was voor mij nooit een probleem want ik lust dat echt niet, maar het verbod op suiker heb ik als kind sociaal heel belastend ervaren. Ik heb de smaak van suiker nooit gemist. Die zoete smaak heb ik niet nodig, maar niet mogen gaan spelen bij vriendinnetjes of niet naar een verjaardagsfeestje mogen gaan omdat je dan misschien suiker zou eten ... dat was wel heel belastend. Op het einde van de lagere school mocht het wel, maar dan voelde ik me al zo buiten de groep staan en zo "anders" dat het kwaad toen eigenlijk al geschied was.

Toen ik op 18-jarige leeftijd "op kot" vertrok, ging er een wereld voor me open. Eindelijk kon ik zelf mijn potje koken en nog meer ... zelf bepalen wat ik zou eten. In die tijd trok ik, in tegenstelling tot wat mijn ouders verwacht hadden, niet direct naar taartjes en junkfood, maar mijn eetpatroon werd wel gewoner zodat ik op dat vlak niet meer zo opviel tegenover mijn omgeving.

In de cursus "het roer om" van Katlijn Scholte pleit zij er voor om suiker zoveel mogelijk te laten voor wat het is ... reden daarvoor is dat het de glucosespiegel enorm doet schommelen en het hongergevoel opwekt. Ik zag het als een uitdaging en at terug volledig suikervrij .. maar deze keer wel vrijwillig. Het lukte zonder al te grote problemen en mijn gezin had het niet eens door.

Na mijn operatie is er van vrijwilligheid dus geen sprake meer, hoewel ik de operatie natuurlijk wel uit vrije wil laat doen. Wat gebeurt er ... het opstandige meisje van destijds komt in me los. De herinneringen aan uitbranders en de vegen onder mijn broek 'omdat ik geproefd had van de koek van een vriendinnetje' komen opnieuw naar boven. Nog niet zo lang geleden zag ik mijn klasgenootjes van toen terug en ook zij associëren het suikervrij eten en de strenge repressie met wie ik was in mijn kindertijd ... Dat was confronterend!

Ik hoop dat ik heel weinig last heb van dumping en dat ik best wel eens een hapje van Guy zijn koek mag doen, nog een stukje gedroogd fruit kan eten, honing mag gebruiken om een cake te zoeten of achteloos een letterkoekje in mijn mond mag stoppen. Ik hoop dat als ik bewerkte suiker beperk (zoals ik dat nu in mijn dagelijkse leven al doe, net omdat ik er geen behoefte aan heb) dat het genoeg gaat zijn. Want ik weet dat ik het moeilijk ga kunnen accepteren als ik helemaal terug bij af sta en als ik opnieuw 'gestraft' ga worden voor elke 'misstap' die ik zet.  Niet door de prangende blik of de luide stem van mijn vader, maar door mijn eigen lichaam.

Leg dat maar eens uit aan een diëtiste die ongelofelijk overtuigd is van het nut van dumping in een proces van straffen en belonen!