Een beetje hilarisch : afscheid van Big Mac

Ik ben nooit een fan geweest van fastfood. Thuis kenden we dat absoluut niet en ik kwam er eigenlijk gewoon niet mee in contact.

Fastfood leerde ik pas kennen in het middelbaar toen ik in Turnhout op school zat. Tussen de markt en de Warande had je daar de Crownburger en dat was voor mij de place to be als ik kwaad was op iemand, mezelf of op de wereld ... Dat had niet eens te maken met emo-eten en is gelukkig ook wel weer over gegaan, maar het was vooral een manier om me af te zetten tegen de vrij strenge voedingsprincipes die we van thuis uit mee kregen.  Het was mijn manier om een "ikje" te ontwikkelen en me los te maken van het ouderlijke nest.

Ik ken Guy nu bijna 7 jaar (dat klinkt al echt he) en in al die tijd zijn we toch wel twee of drie keer naar een fastfoodtent getrokken ... omdat we naar het toilet moesten of omdat hij zin had in een milkshake of omdat ik toch nog eens wou terugkeren naar het "vettige gevoel".  Eigenlijk is fastfood niet aan ons besteed want daar zijn we veel te veel bourgondiërs voor. Zelfs met de kinderen gaan we niet naar fastfoodrestaurants want zij vinden dat geen eten ...

Vanavond reden we over de autosnelweg huiswaarts en net voorbij het Sportpaleis. We waren in gesprek over verwarmingssystemen en thermostaten toen daar, onder ons, de Mc Donalds stond te blinken en te roepen alsof het de eerste keer was dat we er ooit langs reden... Ik zei tegen Guy: "weet je waar ik zin in heb..." en alsof hij mijn gedachten kon lezen, antwoordde hij : "In Mc Donalds?"

We maakten rechtsomkeer en kozen voor de drive true ... Wat kies je dan als je al jaaaaaaaaaaaaaaaren geen fastfoodtent meer aan de binnenkant hebt gezien ... het vettigste van het vettigste ... een Big Mc Menu. Guy nam twee burgers en thuis aten we gezellig de veel te zoute frietjes, met de halfkoude burgers op ...
En toch ... het was een gezellig momentje waarin bij Guy herinneringen ophaalde aan zijn studentenjob in de Mc Donalds in Wijnegem... Als hij zo op zijn praatstoel zit vind ik dat altijd wel fijn.

Dit was de allerlaatste vettige fastfoodhamburger in mijn leven ... gewoon omdat ik daarna zo'n broodjes niet meer kan eten (die zwellen namelijk op in je mini-maagje). Bovendien is het erg belangrijk om er voor te zorgen dat het beetje eten dat je eet, ook wel gezond is en de nodige voedingsstoffen bevat ...

Ga ik mijn hamburger missen ... nee, dat niet. Daarvoor is het echt niet lekker genoeg. Moest dit "afscheid" dan echt nog? Eigenlijk is het er gewoon over. En toch heb ik weer heel bewust een hoofdstukje afgesloten van een boek waar nog wel een paar hoofdstukjes in staan, maar dat toch steeds dichter het einde nadert ...

Afscheid in stijl noemden we het, voor zover je natuurlijk in stijl een hamburger kan eten!!!!! En we hebben er eens goed mee gelachen!