Gisteren had ik een dipje ...

Gisterenavond had ik het even lastig.

De aanleiding was eigenlijk vrij banaal. Op Facebook publiceerde een kennis van me een foto van haar pas geopereerde knie. Ze heeft vorige vrijdag een knieprothese gekregen en is nu ijverig aan het revalideren in het ziekenhuis. De foto toonde niet meer dan het litteken en de hechtingen, niks choquerend, niks dat ik in normale omstandigheden niet zou aankunnen.

En toch ... de foto in combinatie met het beeld in mijn herinnering van het zeer ernstige gezicht van de dokter vorige week, toen ze me kwam vertellen dat de toestand van mijn knie toch echt zorgwekkend is, stuurde mijn gedachten even op hol.

De vragen gierden door mijn hoofd en volgden zich in een onheilspellend tempo op :

• Komt mijn maagoperatie nog op tijd?
• Is dit nu mijn eigen stommiteit?
• Wanneer sta ik voor die twee ingrijpende operaties met lange revalidatie?
• Ga ik dan nog rokjes kunnen aandoen, net nu ik slanker ga worden?
• ...

Bij het lezen van deze vragen zou je kunnen denken dat ik op zich bang ben van die operaties of dat ik er geen vertrouwen in heb, maar dat is niet zo. Ik heb heel veel vertrouwen in mijn dokter en ik weet dat dergelijke knieoperaties vaak heel goede resultaten geven. Maar goed, vragen zoals de bovenstaande had ik dus te over. Vragen die me niet vooruit hielpen en en die op hun beurt meer existentiële vragen opriepen ...

• Hoe kan ik een goede mama zijn voor mijn kinderen als ik constant "in de prak" lig 
• Ben ik wel een goede gon-begeleider als ik er de komende jaren weer twee keer er uit lig voor een lange revalidatie? Kan ik dit maken naar mijn leerlingen toe. Stop ik dan niet beter met mijn job?
• Gaan mijn leerlingen nog vertrouwen in me hebben als ik toch maar "tijdelijk" terug kom?
• Ga ik kunnen blijven werken?
• Ben ik wel een betrouwbare collega als ik er met de regelmaat van de klok uitval?
• Wie ben ik maatschappelijk gezien als ik weinig kan betekenen en veel moet vragen ?
• ...

Een mens zou van minder beginnen twijfelen aan zichzelf en aan de keuzes die hij in het verleden wel of niet gemaakt heeft. Op zo'n moment weegt ook de eeuwige schuldkwestie heel erg : "ieder pondje gaat door het mondje" of ook wel "als je dik bent is het je eigen schuld"! Is het echt mijn eigen stomme schuld dat ik dik ben en dat ik daar bovenop door dat dik zijn mijn knieën om zeep heb geholpen? Moet ik elke dag opnieuw gebukt gaan onder dat schuldbesef ? Ik heb heel sterk het gevoel dat de maatschappij en "de mensen" het als een eigen keuze zien als je mollig bent of als je met de jaren dikker wordt én dat men er automatisch ook van uit gaat dat je niet het karakter hebt om er iets aan te doen. Dan hebben we het nog niet over het vooroordeel dat dikke mensen dom zijn. De vooroordelen waar je als volumineus persoon mee te maken krijgt, is op zich al voer voor een blog, maar gisterenavond werd  ik er niet vrolijker van ... Bovendien ontnemen die ideeën mij vaak de moed om mijn verhaal zomaar te brengen, om het te hebben over hoe ik eten ervaren heb van mijn jeugd tot nu, over mijn pogingen om af te vallen, over mijn mislukkingen, over nieuwe pogingen, ...

Vandaag is een nieuwe dag en kan ik de dingen weer beter relativeren. Gelukkig maar! Hoe het met die knieën verder moet dat zal de toekomst wel uitwijzen. In mijn leven heb ik de meeste dingen niet in de hand en ik moet de dingen nemen zoals ze op mijn weg komen ... Andere mensen gaan daar hun mening over hebben en dat is hun goed recht ... Als ik sterk genoeg in mijn schoenen sta en me goed in mijn vel voel, dan kan ik daar wel mee om.  Logisch toch ... want dikke mensen zijn ook maar gewoon "mens", net zoals alle anderen!

Ik heb nu de keuze gemaakt om dat verhaal wél te brengen, maar toch ... Op avonden als gisteren ben ik echt niet groot en niet sterk genoeg om mijn verhaal te brengen. Het stemmetje dat zegt dat het stom is om mij kwetsbaar op te stellen klinkt dan heel luid. De angst dat mensen mijn verhaal (en dus ook mij) af zullen schieten werkt dan verlammend. Ik wil geen excuses zoeken, ik wil geen medelijden opwekken, ik wil me niet in een slachtofferrol plaatsen, ... Maar ik wil ook niet gekwetst worden door harde oordelen en nietsontziende opvattingen. Niet alleen het overgewicht is letterlijk en figuurlijk een zware belasting, maar meer nog het waardeoordeel dat andere mensen daardoor over je hebben en hun idee dat ze ook het recht hebben om die opinie ongevraagd, maar oh zo goed bedoeld, over je heen te spuien.

Tijdens het schrijven van deze blog, bracht Seppe me de post ... een kaartje om me beterschap te wensen getekend door al mijn leerlingen. Kunnen jullie geloven dat dit kaartje mij, van alle kaartjes die ik al kreeg (en waarvoor dank!), het meest ontroerde. Ik kreeg er zowaar een krop van in mijn keel. Op dat moment besefte ik ook dat bij mijn leerlingen, en uiteraard ook bij mijn eigen kinderen, uiteindelijk de kern ligt van mijn dipje van gisteren avond ... Ik heb een fantastische vervangster op school die alles doet wat in haar mogelijkheden ligt om mijn leerlingen goed te begeleiden. Ik ben nu meer thuis voor mijn eigen kinderen dan als ik aan het werk ben. Maar perfectionistisch als ik ben, blijf ik met het gevoel zitten dat, door alle dingen die nu gebeuren, ik er niet kan zijn voor hen, zoals ik dat eigenlijk zou willen. Dat loslaten lukt de ene dag beter dan de andere! Een ook dat lijkt me maar heel menselijk!

Voor iedereen die deze periode examens heeft, maar speciaal voor Seppe, Matthew, Tijs en al mijn leerlingen heb ik nog een boodschap