De dag die er in mijn beleving niet was :-)

Op mijn medische to do - lijst kan ik sinds vandaag de knieoperatie afvinken.

Vanmorgen was ik relatief vroeg uit de veren want ik moest Soetkin naar school brengen. Daarna kon ik  mijn draai niet echt vinden ... wat doe je als je een drietal uur de tijd hebt, maar in niks zin heb, niet mag ontbijten, ...

Toen ik van school terug zat Guy in bad, kwestie van goed voor de dag te komen in het ziekenhuis natuurlijk. Ik heb me dan op mijn bed gelegd en heb me gestort op het doen van domme nietszeggende dingen om de tijd te doden .. het lezen van de krant, wat rondhangen op facebook, ...

Als Guy uit bad kwam, dan was het mijn beurt voor de "grote schoonmaak". Tegenwoordig moet je je wassen met isobetadinezeep de avond voor en de ochtend van een operatie. Ik zit hier dus met een voorraad van die unidoses voor een heel leger. Jij krijgt die dingen mee uit het ziekenhuis op het moment dat je de operatiedatum vast legt. Wassen met zo'n spul is geel, stinkend, ... maar  ... alles voor het goede doel !

Rond half elf vertrokken we hier richting ziekenhuis. Netjes op tijd kwam ik daar aan. Nadat ik mijn bedje toegewezen kreeg bleek dat de dokter zou starten met opereren na zijn consultaties om half één en dat ik als eerste aan de beurt zou komen. Ik kreeg een pilletje om rustig te worden en raar maar waar ... ik werd daar zelfs slaperig van !

Tegen half één werd ik dan opgehaald en naar OK gebracht waar iedereen nogal zenuwachtig liep omdat de dokter zijn consultatie aan het uitlopen was ... ik heb daar een half uurtje gelegen, maar eigenlijk ging het aan mij voorbij. Wat ik wel onthouden heb ... dat de anesthesist is komen kennismaken en een infuus is komen prikken dat sneller bloed bracht dan voorzien en dat ik minstens drie keer heb moeten herhalen hoe ik heette en voor welke operatie ik kwam én oh ja ... aan welke kant. Geen kritiek daarop, maar de procedures zijn duidelijk voorzien op de preventie van fouten en dat is wel geruststellend !

Om kwart voor één kwam de dokter binnen gewaaid en hij had nog tijd voor een praatje ... Hij had blijkbaar al gehoord van mijn bezoek aan de obesitaskliniek in het Stuivenberg via een verpleegkundige die op zijn afdeling in het ziekenhuis werkt ... Hij was tevreden te horen dat de operatie al gepland is !

En toen begonnen we er aan ... Met drie mensen werd ik geïnstalleerd op de operatietafel die in eerste instantie te kort bleek... Ze begonnen op alle vlakken aan mij te werken en ik heb me gewoon overgeleverd ! Dat moment vind ik eigenlijk het meest indrukwekkende van de operatie ... de efficiëntie waarmee ze dat allemaal in elkaar puzzelen en op elkaar ingesteld zijn.

Daarna ging het masker op mijn gezicht en ... werd ik wakker in de recovery. Op zo'n moment doe en zeg je wel maffe dingen hoor. Het eerste ik dacht was ... ik ben terug wakker ... en dit is nog maar het begin, refererend naar de operatie van in januari. Daarna vroeg ik of ik op mijn zij mocht liggen ... Waarom ? Vermoedelijk omdat ik nogal wat pijn had ... Ik ging daar uiteraard niks over zeggen (tja ...) maar al gauw kwam de verpleegster mij vertellen dat de pijnstilling niet kon inlopen omdat ik mijn arm gebogen hield ... Ik was eigenlijk vrij snel "wakker" en wilde gewoon terug naar mijn kamer ... Guy zien. Ook dat is vreemd, hoe sterk dat gevoel is ... gewoon een blik wisselen had al zoveel waard geweest.
De pijn bleef aanhouden en ik moest heb quoteren op een pijnschaal ... 5/10 was te veel en dus kreeg ik een spuitje met extra pijnstilling waarvan ik opnieuw in slaap viel ... Vreemd hoe ik zelf nooit achter extra pijnstilling zou gevraagd hebben ... 5/10 is voor mij ondertussen een vaak voorkomende waarde die ik dus als vrij "normaal" beschouw ... Maar het deed wel deugd om de pijn te voelen wegebben. Drie kwartier later werd ik zo goed als pijnvrij wakker en mocht terug naar mijn kamer.

Dat was het moment om een eerste bericht op facebook te zetten. Het stond achteraf gezien bomvol fouten, maar lieve mensen aan al mijn fb-vrienden toch al een teken van leven ! Ik heb toen wat gelezen op mijn tablet en wat genikst ... en ja ... ik kreeg mijn eerste glas water !

Ongeveer een uurtje later kwam de assistent van dokter Borms. De operatie was goed verlopen ... De kwaliteit van mijn knie en van het kraakbeen in mijn knie is even dramatisch als in de anderen en ze voorspelde dat ik maar beter een abonnement bij Dr Borms kan nemen om verder behandeling te bespreken. Deze operatie zal verlichting brengen, maar is geen genezende operatie! De dokter die me op mijn 25 jaar zei dat ik voor mijn 50ste 2 nieuwe knieën zou hebben zal er in ieder geval niet ver naast gezeten hebben. Hoe dan ook ... ik ga voor een drastisch gewichtsverlies en hoop daarmee die knieprotheses zo lang mogelijk uit te stellen. Dat er nog een vervolgtraject komt is helaas wel zeker.

En daarna mocht ik naar huis ... Joepi ! Ik heb geprobeerd mij nuttig te maken door met Soetkin te lezen, maar dat was een hele inspanning : mijn ogen vielen constant toe. Daarna heb ik een hapje meegegeten. Omdat ik na mijn vorige operatie niet zo goed reageerde op eten nam ik een heel kleine portie ... zo ongeveer de hoeveelheid van mijn portie na de gastric bypass ... Seppe vond dit heel logisch want die was er van overtuigd dat ik mijn maagoperatie vandaag had gehad ... Examens doen wat met een jongerenbrein want het is niet dat hij niet geïnformeerd was.

Dankjewel Rune om speciaal voor deze blog een foto te maken!

Na het eten kon ik mij niet meer wakker houden en was ik beneden geen meerwaarde weer. Slapen op de zetel lukte niet echt omdat het leven daar wel doorging, mijn bed riep en ik heb een goed uur geslapen ... wat was dat nodig !!!!! Ik werd wakker gebeld door een bezorgde collega die een verward bericht terug kreeg, maar ook de belofte dat er een uitgebreid verslag zou volgen. En bij deze ...