Aan wie vertel ik mijn verhaal?

Wie maak ik deelgenoot van mijn beslissing? Aan wie vertel ik mijn verhaal? Aan wie geef ik de link door voor deze blog?

Ik merk dat ook dat een proces is ... net zoals het hele gebeuren een proces is ...

In eerste instantie vertelde ik alleen maar aan Guy dat er een "klik" was ... iets dat ik niet had zien aankomen maar dat toch heel sterk was in mijn hoofd. Guy was niet negatief, misschien wel wat verbaasd, maar reageerde eigenlijk niet echt. Enkele dagen later vertelde ik het aan twee goeie vriendinnen na een optreden. Guy stond er ook bij en daar uitte hij zich gematigd positief, de vriendinnen reageerden elk op hun eigen manier maar zeker niet afkerig. Ik informeerde me op internet en legde contacten op het gastric bypass-forum ... allemaal kleine stappen in mijn proces.

De volgende stap was dat ik Marianne contacteerde. Marianne is een dame die ik al enkele jaren ken en die ook een gastric bypass heeft laten doen ... ik praatte wat met haar over haar ervaringen en beweegredenen. Doorheen dit gesprek groeide mijn eigen beslissing en nam deze steeds meer vorm aan ...

En toen bleek dat Guy zich toch wel vragen stelde: "Was dit echt nodig?" Voor mezelf was dit even een schok ... we gingen een proces maar hadden duidelijk niet hetzelfde tempo. Omdat hij ook recht had op zijn proces, net zoals ik dat ook heb, ben ik daar toen niet op in gegaan... We hebben er een paar dagen nadien opnieuw over gepraat en toen stond Guy wel opnieuw achter mijn beslissing.

Ergens in die periode bracht ik ook de kinderen op de hoogte ... hoe stonden zij tegenover zulk een ingrijpende beslissing ? Ze reageerden elk op hun eigen manier en vanuit hun eigen zijn ... Tja ... wie 5 kinderen heeft rondlopen mag zich verwachten aan 5 verschillende reacties, maar het allerbelangrijkste was dat ik me door hun ook wel enigszins gesteund voelde. Maar ook dit moest nog kunnen groeien en concreter worden.

Ik nam contact op met Dominiek en vroeg haar het nummer van Stuivenberg. Zij kende daar de weg en de gang van zaken  al en hielp me mee op weg om de eerste stappen te zetten in deze voor mij compleet nieuwe wereld.

Langzaam maar zeker breidde ik het groepje uit van mensen die mochten weten waar ik mee bezig was : mijn GON-collega's, de vriendinnen van ww on facebook, een fb groep van ouders van kinderen met autisme ... Telkens opnieuw tastte ik af of ik me veilig genoeg voelde om die of die groep toe te laten in mijn denkproces ... Telkens opnieuw stelde ik me kwetsbaar op en merkte ik dat mensen heel enthousiast reageerde, of ontzet, of terughoudend, of uit de lucht kwamen gevallen .... Iedereen in zijn eigen proces en ik in het mijne ... maar algemeen genomen vond ik de reacties wel goed en voldoende veilig om een volgende groep mensen in te lichten.

En dan komt er een moment dat je gaat beseffen dat iedereen binnenkort wel gaat ZIEN dat er iets aan de hand is én dat mensen vragen gaan stellen ... Wil ik mijn verhaal aan iedereen apart doen? Wil ik dat het verhaal over mijn kilo's belangrijker wordt in contact met mensen dan wie IK gewoon ben. Ik besloot van een blog te schrijven, oorspronkelijk nog met het idee om enkel toegang te geven aan een select groepje vrienden ... Ik koos een aantal collega's uit van mijn scholen, ik overliep mijn emailcontacten diagonaal, ... Niet met de bedoeling om mensen te selecteren op basis van welke criteria dan ook, maar puur op mijn gevoel af én met als belangrijkste criterium dat de groep niet te groot mocht zijn ... want dit was toch wel weer een hele grote en nieuwe stap !


Ik zette de stap en zag dat het goed was en langzaam maar zeker groeide er weer meer vertrouwen om mijn blog open te stellen voor mensen en plaatste ik hem op mijn facebookprofiel ... en de groep mensen die toegang hebben tot dit stuk van mijn verhaal wordt weer groter ... Niet omdat ik in de belangstelling wil staan, maar wel omdat ik me elke keer een beetje sterker voel om de "grotere wereld" te trotseren ... Ik wil namelijk geen verstoppertje spelen ... een gesprek als: "Amai An, wat ben je veel afgevallen", "Ja, ik ben goed bezig met diëten en sporten", daar zou ik me zo slecht bij voelen ... gewoon omdat het niet open en eerlijk is. Anderen mogen dit zo aanpakken, dat is hun goede recht, maar voor mij voelde het niet ok. Dit ben ik niet.

En dus ... gooi ik mijn verhaal in de wereld ... zonder controle te hebben wie dit leest, wie hier het zijne of het hare van denkt, wie me bewondert en wie me afschiet .... Ook dit hoort bij mijn proces ... De controle loslaten over wat anderen van me denken en doen wat ik denk dat goed is voor mij ...

Binnen de GON had ik dit jaar voor mezelf als werkpunt vooropgesteld : "IK BEN DE BELANGRIJKSTE" (= vrije vertaling van : ik wil dit jaar echt voor mezelf zorgen) en ik heb het gevoel dat ik dat aan het doen ben ... ruimer en breder dan mijn knie of mijn gewicht ... Want die maagomlegging is één ding, maar je moet er ook mee kunnen LEVEN en dat leven opnieuw vorm geven doe ik elke keer opnieuw als ik de dingen hier voor mezelf en voor jullie op een rijtje zet.