Mijn relatie tot eten en geduld hebben ...

De laatste weken heb ik regelmatig nagedacht over de rol van eten in mijn leven. Ik sta er elke keer opnieuw van versteld hoe belangrijk eten in mijn leven is. Ik heb even een brainstorm gedaan over eten en kwam tot volgende wordle waaraan ik achteraf gezien misschien nog het woord energie had aan kunnen toevoegen.

Als ik dit even samenvat dan staat eten voor mij voor positieve dingen ...

Als ik zenuwachtig ben voor de operatie die steeds dichterbij komt, dan gaat het niet meer om het fysieke aspect. Ik heb heel veel vertrouwen in de dokters van Stuivenberg. Ik weet dat er risico's verbonden zijn aan de operatie en ik weet dat er risico's zijn aan geen operatie laten doen ... die balans helt voor mij duidelijk over naar meer risico's als ik niks doe. Ik ben ook bereid er de lichamelijke ongemakken of complicaties bij te nemen en daar een weg in te vinden als het zo ver is ...

Wat me echt zenuwachtig maakt is de onzekerheid wat het psychologisch effect van de operatie bij mij gaat zijn ... Ga ik nog kunnen genieten van eten? Ga ik kunnen leven met het feit dat eten een andere betekenis krijgt ?

Als ik die vragen stel aan ervaringsdeskundigen ga ik heel diverse antwoorden krijgen ... de ene gaat volmondig bevestigen dat hij of zij nog echt geniet van eten en dat er niets veranderd is behalve de kleinere porties. Anderen gaan me vertellen dat genieten van eten er voor hun niet meer in zit en dat eten een hel geworden is.

Het enige juiste antwoord is dat ik moet afwachten ... Wachten doet me denken aan geduld hebben. En laat dit laatste mij nu niet in al te grote proporties zijn meegegeven.

Mijn relatie tot eten en geduld kan ik illustreren aan de hand van de volgende anekdote die in de familie al jaren mee gaat. Als kleuter gingen we met het gezin af en toe naar een markobiotisch hotel - restaurant in de Ardennen. Tijdens het avondmaal op restaurant kwamen de gangen niet zo vlot als dat ik dat gewoon was van thuis. Ik vroeg, zoals een kleuter betaamd, naar het dessert, waarop mijn ouders me uitlegden dat ik 'geduld' moest hebben. Daarop sprak ik de legendarische woorden: "ik moet geen geduld hebben, ik moet pudding hebben" ...
En daarmee is wat dit betreft dan ook alles gezegd !